Τα Ηραία ήταν αγώνες που τελούνταν κατά την αρχαιότητα προς τιμή της θεάς Ήρας. Πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία και αν και δευτερεύουσας σημασίας, μετά τους ολυμπιακούς αγώνες, λέγεται ότι προϋπήρχαν. Διεξάγονταν κατά τον μήνα Παρθένιο. Σύμφωνα με την παράδοση, τους αγώνες ίδρυσε η Ιπποδάμεια μετά τον γάμο της με τον Πέλοπα, για να τιμήσει τη θεά Ήρα. Η Ιπποδάμεια του Οινομάου στην ελληνική μυθολογία ήταν η πανέμορφη κόρη του Οινομάου και της συζύγου του Ευαρέτης (κατ’ άλλους σύζυγός του ήταν η Στερόπη, ή η Ευρυθόη, κόρη του Δαναού). Ο Οινόμαος όμως κατά βάθος δεν επιθυμούσε να παντρέψει την Ιπποδάμεια, γιατί κατά μία εκδοχή την είχε ερωμένη του και κατά άλλη εκδοχή είχε πιστέψει σε ένα χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο ο γαμπρός του θα τον σκότωνε. 

Διακήρυσσε λοιπόν ότι θα έδινε ως σύζυγο την Ιπποδάμεια σε όποιον τον νικούσε σε αρματοδρομία. Επειδή όμως τα άλογα του Οινομάου είχαν θεϊκή δύναμη και αντοχή, ο Οινόμαος νικούσε πάντα τον αντίπαλό του και υποψήφιο μνηστήρα της Ιπποδάμειας. Στη συνέχεια, του έκοβε το κεφάλι. Αφού είχε καρφώσει ήδη δώδεκα κεφάλια σε πασσάλους γύρω από το ανάκτορό του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Πέλοπας και ζήτησε την Ιπποδάμεια για γυναίκα.

Ο Πέλοπας είχε φροντίσει να εξαγοράσει προηγουμένως τον Μυρτίλο, τον ηνίοχο του Οινομάου, υποσχόμενος ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα. Τότε ο Μυρτίλος αντικατέστησε τα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού στο άρμα του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. 

Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε. Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδών και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο. Μετά τη νίκη του ο Πέλοπας διέφυγε στην πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο. Στην πορεία όμως ο Πέλοπας αθέτησε την υπόσχεσή του προς τον Μυρτίλο, οπότε ο τελευταίος προσπάθησε να απαγάγει την Ιπποδάμεια. Τότε ο Πέλοπας τον έριξε στη θάλασσα.

Τελικώς, η Ιπποδάμεια έζησε αρμονικά με τον Πέλοπα, και μαζί του έγινε μητέρα και γιαγιά ονομαστών μορφών της ελληνικής μυθολογίας: μητέρα του Ατρέα και του Θυέστη, γιαγιά του Αγαμέμνονα, του Μενελάου και του Ευρυσθέα, κ.ά..

Στα Ηραία συμμετείχαν μόνο παρθένες ( ανύπαντρες γυναίκες ) της Ήλιδας σε αγώνα δρόμου μήκους 160 μέτρων. Ο Παυσανίας περιγράφει την κόρη – αθλήτρια με μαλλιά λυτά στους ώμους, κοντό χιτώνα πάνω από το γόνατο, που αφήνει το δεξιό ώμο ακάλυπτο ως το στήθος. Το έπαθλο ήταν ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν στη θεά. Οι νικήτριες είχαν ακόμα το προνόμιο να αφιερώσουν στη θεά δική τους εικόνα που τοποθετούνταν στο Ηραίον. 

Ηραίον ήταν το όνομα των ναών προς τιμήν της θεάς Ήρας. Μεγάλος αριθμός αρχαίων ελληνικών, ελληνιστικών και ελληνορωμαϊκών ναών, διάσπαρτων γύρω από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή ήταν αφιερωμένοι στην Ήρα:

• Ηραίον Σάμου, στα νότια της Σάμου.
• Ηραίον της Ήρας Λιμενίας και Ήρας Ακραίας κοντά στην Περαχώρα Κορινθίας.
• Ηραίον Ολυμπίας ή Ναός της Ήρας στην Ολυμπία, στον ιερό χώρο της Άλτεως στην Ολυμπία.
• Ηραίον Άργους ή ναός της “Αργείας Ήρας”, έξω από την πόλη του Άργους.
• Ηραίον της Ποσειδωνίας (550 π.Χ.), αποκαλούμενο και Basilica στην Ποσειδωνία (Paestum), στην εκβολή του ποταμού Σέλε (Heraion alla foce del Sele, Paestum), στην περιοχή Σαλέρνο της νότιας Ιταλίας (Μεγάλη Ελλάδα).
• Περίπτερος ναός της Ήρας στην Ποσειδωνία περίπου (450 π.Χ.), τον 18 αιώνα το αποκάλεσαν ναό του Ποσειδώνα, στην Ποσειδωνία (Paestum), ο νεώτερος ναός αφιερωμένος στην Ήρα, δίπλα στον παλαιό, στην εκβολή του ποταμού Σέλε (Sele), στην περιοχή Σαλέρνο της νότιας Ιταλίας (Μεγάλη Ελλάδα).
• Ηραίον της Ήρας Λακινίας (Tempio di Era Lacinia), ακρωτήριο Cappo Colona στον κόλπο του Τάραντα, κοντά στον Κρότωνα της Ιταλίας.
• Ηραίον Σελινούντα, στην Σικελία της Ιταλίας.
• Ναός της Ήρας στο Μεταπόντιο, κοντά στον σημερινό Τάραντα της Ιταλίας.

Τη διοργάνωση αναλάμβαναν δεκαέξι γερόντισσες από επιφανείς οικογένειες της Ήλιδας που ήταν και οι κριτές.

Βιβλιογραφία

• Νικόλαος Καλτσάς, Ολυμπία, Υπουργείο Πολιτισμού, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, Αθήνα 2005
• Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις
• Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969

Το view master ήταν ένα παιχνίδι που έμοιαζε με κιάλια. Στο μπροστινό του μέρος είχε μια υποδοχή, στην οποία τοποθετούνταν ένας χάρτινος δίσκος με φωτογραφίες. Κάθε μια από αυτές ήταν μια στατική τρισδιάστατη εικόνα.

Κάθε δίσκος χωρούσε εφτά διαφορετικές εικόνες. Με το πάτημα ενός κουμπιού, μια ολόκληρη ιστορία 3D ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μικρών και μεγάλων. Τα θέματα των χάρτινων ταινιών ήταν αμέτρητα.
Από τα διάσημα καρτούν της κάθε εποχής, μέχρι φωτογραφίες τοπίων από συγκεκριμένα μέρη, που δημιουργούσαν έναν τρισδιάστατο τουριστικό οδηγό.

Το view master ήταν πολύ επαναστατικό, καθώς μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχε καν το οικιακό βίντεο. Οι εικόνες ήταν τόσο εντυπωσιακές που οι χρήστες, ειδικά οι μικρότεροι σε ηλικία, ήταν ικανοί να βλέπουν το ίδιο ταινιάκι ξανά και ξανά, χωρίς να το βαριούνται.

Στην Ελλάδα έγινε πολύ γνωστό τη δεκαετία του 1980. Τότε, ήταν στην κορυφή της λίστας των δώρων για παιδιά. Το view master αποτελούσε «μήλον της έριδος» μεταξύ αδελφών, που τσακώνονταν για το ποιος θα το πρωτοπάρει.

Πολλές φορές, οι μπόμπιρες (και όχι μόνο ) της εποχής, κυκλοφορούσαν με ένα κυκλικό σημάδι γύρω από τα μάτια, που είχε προκληθεί από την υπερβολική χρήση view master. Οι πιο συνηθισμένες ταινίες ήταν αυτές με τους ήρωες της Ντίσνεϊ και όταν υπήρχαν παιδιά, που είχαν κάποιες πιο σπάνιες ταινίες, ξεκίναγε η μάχη της ανταλλαγής.

Η διάδοση της τηλεόρασης και αργότερα του βίντεο, έκανε τo view master να ξεχαστεί. Οι μπόμπιρες το πέταξαν στο κουτί με τα παλιά παιχνίδια και έπιασαν μια καλή θέση στον καναπέ του σαλονιού, για να απολαμβάνουν από εκεί τις αγαπημένες τους παιδικές ταινίες. Σήμερα, η τρισδιάστατη εικόνα είναι τόσο διαδεδομένη, που το view master δε θα εντυπωσίαζε και πολύ τα παιδιά. Τα περισσότερα από αυτά, έχουν φορέσει τρισδιάστατα γυαλιά και έχουν παρακολουθήσει μια αγαπημένη τους 3D ταινία στο σινεμά. Σιγά – σιγά αρχίζει και το οικιακό 3D, μιας και οι περισσότερες καινούριες τηλεοράσεις έχουν την επιλογή τρισδιάστατης εικόνας.

Όσο προχωράει η τεχνολογία, χάνεται ο ρομαντισμός. Σίγουρα όμως, όσοι χρησιμοποίησαν κάποια στιγμή το view master, θα άφηναν για λίγο το τηλεκοντρόλ και θα έπιαναν για λίγο το παλιό τους παιχνίδι. Έτσι, για να θυμηθούνε τα παλιά.

Το πρώτο view master κατασκευάστηκε το 1938, στο Όρεγκον των ΗΠΑ και ήταν προϊόν συνεργασίας δύο ανθρώπων. Ο Χάρολντ Γκρέιβς ήταν πρόεδρος μια εταιρίας παραγωγής φωτογραφικών ειδών. Ο Γούιλιαμ Γκρούβερ ήταν υπάλληλος της εταιρίας, που κατάφερε να βελτιώσει τη λήψη στερεοσκοπικών φωτογραφιών, δηλαδή 3D.

Όταν οι δυο άντρες ένωσαν τις δυνάμεις τους, έφτιαξαν ένα θρυλικό παιχνίδι. Το view master.

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι “Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο” (αγγλιστί “Liberty enlightening the World” γαλλιστί “la Liberte eclairant le monde”), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776.

Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοειδής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. 0 πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύψος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration).

Την πρόταση για την κατασκευή του αγάλματος διατύπωσε ένας Γάλλος ιστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ένας ικανός αριθμός χρημάτων με εισφορές του γαλλικού λαού και το έργο άρχισε στη Γαλλία το 1875, υπό την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί.

Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού, που σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.Το 1885 το περατωμένο άγαλμα, που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολογήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο, που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλήβελαντ.

Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτροπή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτιλλομένους. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών. Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ αποστρατιωτικοποιήθηκε και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε “Νησί της Ελευθερίας” (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτονική νησίδα ‘Ελις, άλλοτε σταθμός μεταναστών. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια.

Είπαμε ανωτέρω ότι κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας “Μπριτάννικα” το άγαλμα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία.Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι και σε αυτό το σημείο η αθάνατος Ελλάς έχει δώσει για μία ακόμη φορά τα φώτα της. Πράγματι αυτός που σχεδίασε το άγαλμα της ελευθερίας κάπου αλλού είχε δει την μορφή αυτή.

Και η μορφή αυτή είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος – Ηλίου!…

Ο φωτοφόρος Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Και ευτυχώς για μας η αθάνατη ελληνική γη της Κορινθίας μας διέσωσε αυτή την εικόνα για να μπορούμε σήμερα να γνωρίζουμε την αλήθεια.

Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου, περνά όμως απαρατήρητη για τον επισκέπτη που δεν είναι υποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στο αριστερό τμήμα, απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως, και είναι κατά τους αρχαιολόγους η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Και στην μέση ω του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, ίδια με αυτήν του αγάλματος της Ελευθερίας! Η πνευματική ιδιοκτησία είναι πασιφανές σε ποιόν ανήκει.

Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου που γνωρίζουν ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου όπου η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου.

Ας ενημερωθούν λοιπόν μερικοί.. ότι το εθνικό τους σύμβολο, το οφείλουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες.Δεν θα είναι εξ άλλου οι μόνοι. Πάρα πολλά απο τα σύμβολα τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί απο άλλους λαούς ,είναι Ελληνικά.

Οι Τούρκοι πήραν την ημισέληνο από το νόμισμα των Βυζαντίων που απεικόνιζε την νίκη τους επί του Φιλίππου σε μία νύχτα που το χάσικο φεγγάρι με το αστέρι ενεφανίσθησαν με την ίδια ακριβώς απεικόνιση στον ουρανό.

Ο Αδόλφος Χίτλερ οικειοποιήθηκε την περίφημη “τετραγάμμα”, την κοσμούσα το ιμάτιο της Αθηνάς του Παρθενώνος, ένα από τα κατ’ εξοχήν ωραιότερα σύμβολα των Ελλήνων και του έδωσε μιαρή χροιά ονομάζοντας το “σβάστικα” και κάνοντας το σύμβολο του ναζισμού.

Οι σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν το αστέρι της Βεργίνας, οι δε υπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου.

Στις ημέρες μας όμως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν θυμούνται. Η παγκοσμιοποίηση έχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Άλλοτε αποκρύπτει, άλλοτε παραποιεί, άλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα.

Είναι αυτό που έχει γράψει ο μεγάλος Θουκυδίδης στο Γ,82,4: “Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει”, που αποδίδεται “για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων”.

Έτσι δεν γίνεται σήμερα; Απλό παράδειγμα, και δεν είναι το μόνο, αποτελεί ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνος, έργο του Φειδία. Έχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημείο διαστρεβλώσεως, που τα γλυπτά του Παρθενώνος είναι γνωστά παγκοσμίως με τον όρο ελγίνεια μάρμαρα. Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνος, τα γλυπτά του Φειδία, δεν είναι γνωστά με το όνομα του δημιουργού αλλά με το όνομα του κλέφτη.!

Προς το παρόν να γνωρίζουν οι συνέλληνες και ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες μας των ΗΠΑ, και να το μεταφέρουν στους Αμερικανούς, ότι το εθνικό τους σύμβολο, το άγαλμα της Ελευθερίας, έλκει την καταγωγή τής μορφής του από την Ελλάδα και ιδιαιτέρως από τη μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος.

Τούτο δε μπορούν να το αποδείξουν αλλά και να το θαυμάσουν στο Μουσείο της Κορίνθου, το οποίο τους καλούμε να επισκεφθούν το συντομότερο.

(Απο το περιοδικό ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ, του καθηγητή Φιλολόγου-Ιστορικού Αντωνίου Αντωνάκου)

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.

Αναζήτησε εύκολα το υλικό που ψάχνεις, πατώντας κλικ εδώ.

ΘΕΜΑ: Η χαρούμενη ανακάλυψη των μανιταριών από τον Μαρκοβάλντο και η ομαδική δηλητηρίαση όσων τα έφαγαν.

• Απομάκρυνση από τη φύση, ζουν μακριά απ'τη φύση, σ'ένα άχαρο κι αφιλόξενο περιβάλλον (ο γκρίζος και άχαρος κόσμος που τον περιέβαλλε).
• Αποξένωση ανθρώπων, αλλοτρίωση, μοναξιά, άγχος.Στις σχέσεις τους κυριαρχεί η καχυποψία και ο ανταγωνισμός.

• Υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, μόλυνση του περιβάλλοντος. Συχνά, η εργασία τους είναι μονότονη (καθόταν και ξεφόρτωνε) και οι οικονομικές τους απολαβές περιορισμένες  

ΘΕΜΑ: Στο συγκεκριμένο απόσπασμα η Άννα με αφορμή το περιστατικό ενός ασήμαντου καβγά με την αδερφή της, καταγράφει τις σκέψεις της για τη σχέση με την αδερφή, τη μητέρα και τον πατέρα της.

Γ. 891-936: Διάλογος Ρήγα Ηρακλή και Πεζόστρατου (1^ο απόσπασμα)

ΘΕΜΑ

Ο Πεζόστρατος ζητά από τον βασιλιά να γίνει η κόρη του βασιλιά, Αρετούσα, γυναίκα του γιου του, Ερωτόκριτου. Ο Ηράκλης οργίζεται, διώχνει τον Πεζόστρατο και διατάζει να εξοριστεί ο Ερωτόκριτος.

ΔΟΜΗ - ΕΝΟΤΗΤΕΣ

1^η (891-898):  Η απόφαση του Πεζόστρατου να μιλήσει στον βασιλιά

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

ΓΛΩΣΣΑ

ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΜΕΣΑ

Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ-ΠΟΙΗΤΗΣ & ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Έτσι στο έργο υπάρχει μεικτός τρόπος αφήγησης.

Δ. 1003-1038: Μάχη Αθηναίων και Βλάχων (2ο απόσπασμα)

ΘΕΜΑ

Κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ Αθηναίων και Βλάχων ο Ερωτόκριτος έφιππος κατατροπώνει τους Βλάχους και σώζει τους Αθηναίους.

Το απόσπασμα αποτελεί μία ενότητα.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Επικά στοιχεία

Το ηρωικό πνεύμα και τα ανδραγαθήματα του ήρωα μέσα στη μάχη.

Το επικό στοιχείο υπογραμμίζεται με τη χρήση ομηρικών παρομοιώσεων και τη χρήση κατάλληλων ουσιαστικών και επιθέτων:

Παρομοιώσεις

1013-1018: Ο Ερωτόκριτος παρομοιάζεται με ανεμοστρόβιλο που προκαλεί τρομερό θόρυβο και τρόμο στον εχθρό.

1025-1034: Ο ήρωας παρομοιάζεται με πεινασμένο λιοντάρι που ορμά να κατασπαράξει τα θύματά του.

1035-1036: Ο Έρωτόκριτος παρομοιάζεται με αϊτό που ορμά για ν’ αρπάξει τη λεία του.

Παρατηρούμε ότι όλες οι παρομοιώσεις είναι από τον κόσμο της φύσης, για να είναι άμεσα κατανοητές από τους αναγνώστες της εποχής και ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα εκφραστικές και ζωντανές. Θυμίζουν τις παρομοιώσεις του Ομήρου γι αυτό και μπορούν να χαρακτηριστούν ως ομηρικές.

Η σειρά πήρε τον τίτλο της από μια πολωνική ταινία του 1936. Δημιουργός και σκηνοθέτης της ήταν ο Βλαντίσλαβ Νεχρεμπέτσκι (Władysław Nehrebecki), σχεδιαστές των δυο ηρώων οι Άλφρεντ Λέβικ (Alfred Ledwig) και Λέζεκ Λόρεκ (Leszek Lorek) ενώ τη μουσική έγραφε ο Βάλντεμαρ Καζανέτσκι (Waldemar Kazanecki). Ήταν μια παραγωγή των Στούντιο Κινουμένων Σχεδίων του Bielsko-Biała.

Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο αγοράκια περίπου δέκα ετών: ο κοντός και λίγο χαζός Λόλεκ και ο ψηλός και νευρικός Μπόλεκ. Από το 1973 στην παρέα προστέθηκε και η φίλη τους Τόλα. Επίσης σε τουλάχιστον ένα επεισόδιο, εμφανίζεται ο ήρωας της παράλληλης πολωνικής σειράς κινουμένων σχεδίων, Ρεξ, όπως και οι Μπόλεκ και Λόλεκ εμφανίζονται εκεί.

Τα επεισόδια μεχρι το 1980 δεν έχουν διαλόγους, πάρα μόνο επιφωνήματα και ηχητικά εφέ (κάτι που συνέβαλε στη διεθνή επιτυχία της σειράς), ενώ το σχέδιο είναι απλό αλλά πολύ παραστατικό.

Οι περιπέτειες των Μπόλεκ και Λόλεκ προβάλλουν ιδέες όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, τα ταξίδια, ο αθλητισμός, με δόσεις περιπέτειας και χιούμορ. 190584 Η σειρά ξεκίνησε το 1963 στην πολωνική τηλεόραση. Η παραγωγή της συνεχίστηκε για 23 χρόνια, μέχρι το 1986.

Συνολικά παράχθηκαν γύρω στα 160 επεισόδια και δυο ταινίες μεγάλου μήκους: Το μεγάλο ταξίδι του Μπόλεκ και του Λόλεκ (1977) (μονταρισμένο από παλιότερα επεισόδια) και Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ στην Άγρια Δύση (1986).

Το 1986 επίσης δημιουργήθηκαν και δυο ακόμα ταινίες μεγάλου μήκους, συρραφή παλιότερων επεισοδίων. Τελευταία, τα επεισόδια της σειράς κυκλοφορούν σε DVD στο εξωτερικό, ενώ στη χώρα τους οι Μπόλεκ και Λόλεκ (που θεωρούνται «εθνικοί ήρωες κινουμένων σχεδίων») εμφανίστηκαν σε εκπαιδευτικά φιλμ, κυκλοφόρησαν σε κούκλες, βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια για υπολογιστές. Η σειρά και οι δημιουργοί της βραβεύτηκαν πολλές φορές στη χώρα τους και το εξωτερικό.

Το 2006 οι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων κατέθεσαν αγωγή για παράνομη χρήση εικόνων από γερμανούς ομοφυλόφιλους, με σκοπό να ενθαρρύνουν συμπατριώτες τους να συμμετάσχουν στο Pride Parade της Βαρσοβίας. bolek Το εξώφυλλο του περιοδικού που ξεσήκωσε αντιδράσεις στην πόλη όπου δημιουργήθηκαν οι χαρακτήρες.

Οι κάτοχοι των πνευματικων δικαιωμάτων, Alfred Ledwig, Władysław Nehrebecki και Leszek Lorek, δήλωσαν προσβεβλημένοι όταν είδαν τις φιγούρες στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Siegessäule, χωρίς την άδειά τους. Ο Nehrebecki έλεγε σε συνέντευξη εκείνη την εποχή ότι «το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι ότι τα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν για τους σκοπούς που δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται, δηλαδή για την προώθηση ιδεών και οργανώσεων».

Στην πόλη όπου δημιουργήθηκαν οι ήρωες, Bielsko-Biała, οι κάτοικοι συγκέντρωσαν υπογραφές και διαμαρτυρήθηκαν για τη χρήση των Μπόλεκ και Λόλεκ στην εικόνα. Η δίκη κράτησε δύο χρόνια και έγινε στο Βερολίνο. Οι ιδιοκτήτες του περιοδικού στήριξαν την υπερασπιστική γραμμή τους στο γεγονός ότι το 2005 ο πρόεδρος της Βαρσοβίας, Λεχ Κατσίνσκι, απαγόρευσε την οργάνωση της Pride Parade κι έκαναν λόγο για άνιση μεταχείριση των ομοφυλόφιλων.

Το δικαστήριο απέρριψε το επιχείρημα, καθώς το αντικείμενο της διαφοράς ήταν η παραβίαση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στην εικόνα των Μπόλεκ και Λόλεκ και όχι στην υποτιθέμενη άδικη μεταχείριση των ομοφυλοφιλικών μειονοτήτων. Η απόφαση του δικαστηρίου καθυστέρησε λόγω των γερμανικών πολύπλοκων διαδικασιών.

Όμως, οι δικαστές αποφάνθηκαν υπέρ των κατόχων των πνευματικών δικαιωμάτων. Υποχρέωσαν τους ιδιοκτήτες του περιοδικού να καταβάλουν 4.000 ευρώ ως αποζημίωση και να δημοσιεύσουν επίσημη απολογία στις σελίδες του περιοδικού.

Η Αθήνα του 1961, αποτυπωμένη σε έγχρωμο φιλμ, από τα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα, μέσα από το κανάλι της στο Youtube, η British Pathe.

Το βίντεο περιλαμβάνεται στο αρχείο που έδωσε στη δημοσιότητα η British Pathe και είναι ένα τουριστικό αφιέρωμα στην Αθήνα, σε έγχρωμο φιλμ, από το 1961.

Βλέπουμε κεντρικούς δρόμους της πόλης, όπως η Αμαλίας, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και η Πανεπιστημίου, με περισσότερα λεωφορεία και τρόλεϊ από αυτοκίνητα. Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, στην Πλάκα, βλέπουμε ελάχιστους τουρίστες, στα λιγοστά τουριστικά μαγαζιά.  Χαρακτηριστική είναι η εικόνα στη γωνία των οδών Μνησικλέους και Λυσίου, στην παλιά ταβέρνα του Κρητικού, που δύο ξένοι επισκέπτες απολαμβάνουν τα σταφύλια που τους πουλά πλανόδιος οπωροπώλης.

Στην πλατεία Συντάγματος, ένας πλανόδιος φωτογράφος με μια κλασσική, παλιά φωτογραφική μηχανή, τοποθετημένη σε κουτί, με φωτογραφίες-δείγματα της δουλειάς του να κοσμούν τη βιτρίνα του, απαθανατίζει έναν πιτσιρίκο που κάθεται στο παγκάκι.

Απίστευτες είναι και οι εικόνες από το Μικρολίμανο, στον Πειραιά, με ελάχιστα χαμηλά κτίρια, μεγάλο στόλο ψαράδικων αραγμένο στο λιμάνι, με απλωμένα τα δίχτυα τους στον προβλήτα, τις παραλίες του καθαρές και ελάχιστη εμπορική δραστηριότητα.

Στη Βουλιαγμένη αποτυπώνονται εικόνες από μια οργανωμένη ανοικτή παραλία με αρκετούς λουόμενους να ψήνονται στον ήλιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρχε ούτε μια ομπρέλα για προστασία από τον ήλιο, καθώς, εκείνη την εποχή, δεν μιλούσαμε ούτε για τρύπα του όζοντος, ούτε για καρκίνο του δέρματος και όλα αυτά τα τρομακτικά, που μας έκαναν, τα χρόνια που μεσολάβησαν, να βλέπουμε τον ήλιο περισσότερο ως εχθρό παρά ως φίλο που θα μας βοηθήσει να κάνουμε τροπικό μαύρισμα.

Γύρω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου προσγειώνεται το αεροπλάνο που μεταφέρει την αποστολή της Pathe, δεν υπάρχει ούτε ένα κτίσμα και ο Υμηττός είναι ελεύθερος από οποιαδήποτε ανθρώπινη οικοδομική δραστηριότητα.

Χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, ήταν τα δώρα που πρόσφεραν οι Μάγοι στη Μητέρα και στο Θείο Βρέφος, κατά την γέννησή του, ως προσφορά συμβολική και με νόημα διαχρονικό.

Το χρυσάφι αναφέρεται στη βασιλική ιδιότητα του Χριστού, το λιβάνι στην θεϊκή και ιερατική και τα σμύρνα στην ανθρώπινη ιδιότητα του τιμώμενου. Αν και τα δώρα ήταν τρία, οι Μάγοι πιθανολογείται ότι ήταν περισσότεροι. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους κάπου από την Ανατολή και προσκύνησαν τον Χριστό λατρευτικά, ως αρχηγό της Εκκλησίας, παρόλο που οι ίδιοι ήταν εθνικοί (ειδωλολάτρες). Έφτασαν, δε για την προσκύνηση ένα χρόνο και πλέον μετά την γέννηση του Χριστού.

Η συμμετοχή των Μάγων με τα δώρα στο γεγονός της Γέννησης του Χριστού είναι γεμάτη συμβολισμούς και νοήματα που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την χριστιανοσύνη, καθώς, όπως αναφέρεται και στα ευαγγέλια (κυρίως στο κατά Ματθαίον), ο Χριστός προσκυνείται ως βασιλιάς και τιμάται ως Θεός, τη στιγμή που πολιτικοί άρχοντες (Ηρώδης) και πνευματικοί ηγέτες του Ισραήλ τον απορρίπτουν.

«Το γεγονός της έλευσης των Μάγων, με βάση ευαγγελικά στοιχεία (Μθ 2,16), πρέπει να συνέβη ένα έτος ή και περισσότερο μετά τη γέννηση του Χριστού. Οι μάγοι (από τη σανσκριτική Maha) ήταν σοφοί, ιατροί, μελετητές άστρων, ερμηνευτές ονείρων, ιερείς, εν γένει πεπαιδευμένοι άνδρες της εποχής. Παρακολουθούσαν τις κινήσεις των άστρων και συμπέραναν τη γέννηση κάποιου άρχοντα ή σημαντικού προσώπου.

Στην προκειμένη περίπτωση τη γέννηση του Χριστού. Δεν προσδιορίζεται ο τόπος προέλευσής τους. Λέγεται απλά ότι ήρθαν από την Ανατολή. Γι αυτό και κατά την παράδοση ως πατρίδα τους αναφέρεται άλλοτε η Περσία, άλλοτε η Χαλδαία, άλλοτε η Βαβυλώνα και άλλοτε η Αραβία. Ούτε και ο αριθμός τους αναφέρεται.

Ταυτίστηκαν όμως με τρεις, λόγω του αριθμού των δώρων που προσκόμισαν στο βρέφος Χριστό. Ίσως ήρθαν και περισσότεροι» αναφέρει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο πατέρας Ιωάννης Σκιαδαρέσης, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, στον τομέα Βιβλικής Γραμματείας και Θρησκειολογίας με ειδίκευση στην Κ. Διαθήκη και ιερέας στην ενορία του Προφήτη Ηλία στην Άνω Ηλιούπολη.

Οι Μάγοι είχαν πιθανόν κάποια γνώση της Παλαιάς Διαθήκης και γνώριζαν τις Μεσσιανικές προφητείες για την έλευση του Χριστού. Αν και εθνικοί (ειδωλολάτρες) πραγματοποίησαν ένα κοπιώδες ταξίδι για να προσκυνήσουν το Χριστό ως την «προσδοκία των εθνών». «Είναι σαφώς λατρευτική η προσκύνηση στο Χριστό και η προσφορά των δώρων τους στηριγμένη στην αρχαιότητα, όπως αρμόζει σε βασιλιά» λέει ο πατέρας Ιωάννης.

Όπως εξηγεί, η προσφορά των δώρων έχει συμβολική και διαχρονική σημασία. «Σε όλη αυτή την ιστορία της έλευσης των μάγων ο Χριστός αναγνωρίζεται και λατρεύεται από τους μάγους – εθνικούς, ενώ οι εκπρόσωποι της ανώτερης θρησκευτικής γνώσης δεν αποδίδουν καμιά τιμή. Έμμεσα ο Ματθαίος πολεμάει τη λατρεία των άστρων και την αστρολογία με την προβολή των μάγων ως ανθρώπων που προσκυνούν τον μόνο Κύριο και αναγνωρίζουν την εξουσία του, προσφέροντας δώρα. Ο Χριστός προβάλλεται ως ο προσκυνούμενος και προσδεχόμενος τα δώρα των τριών βασικών ιδιοτήτων του (Βασιλεύς-Θεός-Άνθρωπος)» λέει χαρακτηριστικά.

Τα δώρα στην Μονή Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους

Τα τρία δώρα, αν και δεν έχουν τη δύναμη και αξία πού έχει ο τίμιος σταυρός του Χριστού, ωστόσο φυλάσσονται και αυτά ως ακριβά κειμήλια.

Σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας, διαφυλάχθηκαν από την Παναγία και παραδόθηκαν στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, η οποία τα κράτησε μέχρι περίπου το 400 μ.Χ. Τότε, επί αυτοκράτορα Αρκαδίου, μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έμειναν μέχρι την άλωσή της από τους σταυροφόρους (1204). 

Για 60 χρόνια μετακομίσθηκαν στη Νίκαια για ασφάλεια, λόγω των Φράγκων κατακτητών. Μετά την απαλλαγή από τους σταυροφόρους τα δώρα επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή του Μιχαήλ Παλαιολόγου, και έμειναν εκεί μέχρι την άλωσή της από τους Τούρκους (1453).

Αμέσως μετά την άλωση η χριστιανή Μάρω, σύζυγος του Μουράτ (1421-1451), μητέρα του Μωάμεθ, τα μετέφερε στο Άγιον Όρος και τα δώρισε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου. Έκτοτε φυλάσσονται εκεί μαζί με το έγγραφο παράδοσής τους και αποτελούν σπουδαίο κτήμα της, ενώ συχνά τα δώρα κατέρχονται σε ενορίες για προσκύνηση από τους πιστούς.

Η απόσταση ανάμεσα στις γενιές είναι, πολλές φορές, το μέσο της μετατροπής ένος συνηθισμένου φαινομένου σε κάτι παντελώς ακατανόητο.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν την δεκαετία του ’80 για παράδειγμα είχαν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους συνήθειες που οι millennials θα δυσκολευόντουσαν να αντιληφθούν ως νορμάλ διότι ο χρόνος θα τις είχε κάνει ακατανόητες στο μεταξύ.

Είναι απορίας άξιο ας πούμε πως γίνεται ορισμένοι άνθρωποι που πήγαιναν δημοτικό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να νοσταλγούν εκείνους τους αλλόκοτους χυμούς από ροδάκινο που μοιραζόντουσαν τότε στα δημοτικά της χώρας. Είναι απορίας άξιο πως γίνεται τα πιτσιρίκια εκείνης της εποχής να γούσταραν τόσο πολύ να πίνουν μέσα από εκείνα τα τσίγκινα κονσερβοκούτια εκείνους τους χυμούς.

Και επειδή μάλλον όποιος δεν γνωρίζει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε θα θεωρεί υπερβολικό αυτό το κείμενο και θα αναρωτιέται «δηλαδή τι περίεργο υπάρχει στο να γουστάρουν τα παιδάκια να πίνουν χυμούς ροδάκινου που τους μοίραζαν;», να σου πούμε αγαπητέ αναγνώστη πως ο συγκεκριμένος χυμός, στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς… χυμός. Ήταν ένα πηκτό μείγμα ροδάκινου και ζάχαρης που… δεν πινόταν ακριβώς.

Και για να γνωρίζετε όλες τις λεπτομέρειες, συσκευαζόταν μέσα σε κάτι κονσέρβες ενώ πάνω του υπήρχε και το… ξεκαθάρισμα από που προέρχoνται τα ροδάκινα που αποτελούσαν το βασικό συστατικό του περιεχομένου.

«Προέρχεται από αποσυρθέντα ροδάκινα και προορίζεται για δωρεάν διανομή», έγραφε το καρτελάκι που συνόδευε τη συσκευασία για να είναι ξεκάθαρο στον καθένα πως τα συγκεκριμένα ροδάκινα είχαν ξεμείνει από την αγορά για… αδιευκρίνιστους λόγους και για να μην πάνε χαμένα μοιραζόντουσαν στα σχολεία.

Το μείγμα αυτό που με πολύ μεγάλη φαντασία ονομαζόταν «χυμός» ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας της τότε κυβέρνησης με τους παραγωγούς ροδάκινων. Ουσιαστικά το κράτος τους είχε κάνει τη χάρη να συνάψει μαζί τους μια σύμβαση ώστε να μην πετάνε τη σοδειά που τους περίσσευε και έτσι τα ροδάκινα που θα πήγαιναν χαμένα να καταλήγουν στα σχολεία και από εκεί στις… κοιλιές των παιδιών.

Παρά το γεγονός πάντως πως το όλο concept δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό και το ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα θα αξίωνε να… πληρωθεί για να βάλει στο στομάχι του αυτό το πράγμα, εκείνη την εποχή τα παιδιά του δημοτικού όχι μόνο γούσταραν αλλά κατανάλωναν μανιωδώς τα συγκεκριμένα κουτιά.

Δεν μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, ο άνθρωπος άλλωστε είναι απρόβλεπτο ον, αλλά κάτι μας λέει ότι στο σήμερα μάλλον δεν θα είχε και τόσο μεγάλη πέραση ούτε και προκαλούσε τόσο μεγάλο ενθουσιασμό σε παιδιά και γονείς. Μάλλον ευτυχώς εδώ που τα λέμε…

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.

Θυμάστε τον Μπαμπάρ (Babar) το Ελεφαντάκι που βλέπαμε παιδιά στην τηλεόραση;

Ο Babar ήταν ένας χαρακτήρας που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1931 στο παιδικό βιβλίο Histoire de Babar του Γάλλου Jean de Brunhoff. Η αγγλική του μετάφραση, The Story of Babar, εμφανίστηκε το 1933 με πρόλογο από τον A. A. Milne, συγγραφέα του Winnie-the-Pooh.

Το βιβλίο βασιζόταν σε μια ιστορία που η γυναίκα του Brunhoff έπλασε για να αφηγείται τα παιδιά του ζευγαριού.

Η σειρά ξεκίνησε να παίζεται το Μάρτη του 1989 στα τηλεοπτικά κανάλια CBC και ΗΒΟ και ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 1991, μετά από 78 επεισόδια και 5 σεζόν.

Ποια είναι η οικογένεια του Μπαμπάρ:

Η μητέρα του Μπαμπάρ, είναι μια ανώνυμη ελεφαντίνα που έφερε στον κόσμο τον Μπαμπάρ. Μετά τη δολοφονία της από λαθροκυνηγούς τον υιοθέτησε η Madame.

Ο Babar παντρεύτηκε τη Celeste και μαζί επέκτησαν τέσσερα παιδιά. Τον Pom, τον Alexander, την Flora και την Isabelle. Μαζί τους μένει και ο αδερφός της Celeste, Arthur!

Εκτός από την οικογένειά του όμως ο Babar έχει και πολύ καλούς φίλους. Και ποιος δεν θυμάται τον Cornelius, τον Pompadour, τον Troubadour και τον Zephir.

Ποιος κρύβεται πίσω από την υπέροχη μουσική της παιδικής σειράς Μπαμπάρ το Ελεφαντάκι;

Ο Francis Poulenc είναι εκείνος που σύνθεσε την υπέροχη μουσική της σειράς. Ο ίδιος περνούσε το καλοκαίρι του 1940 με συγγενείς του στην εξοχή, έξω από το Παρίσι και σκυμμένος πάνω στο πιάνο του προσπαθούσε να αλλάξει την πορεία του από την τονική στην ατονική μουσική, που είχε ζήτηση από το γαλλικό κοινό. Η μουσική αυτή όμως δεν άρεσε στην τρίχρονη ανιψιά του, τη Sophia που μια μέρα ακούμπησε πάνω στο πιάνο του το παραμύθι της, τον Μπαμπάρ το Ελεφαντάκι και του είπε: «να παίξεις αυτό».

Η ιστορία του Μπαμπάρ είναι ένα από τα πολύ επιτυχημένα παιδικά βιβλία, του Ζαν ντε Μπρυνόφ, που μαζί με τη γυναίκα του Σεσίλ, εμπνεύστηκαν, έγραψαν και εικονογράφησαν τις περιπέτειες του αξιαγάπητου χαρακτήρα, του μικρού ελέφαντα, το 1931. Ο Πουλένκ επινόησε προκλητικούς τρόπους για να περιγράψει τις σκηνές της ζωής του Μπαμπάρ και χρησιμοποίησε πρωτότυπα μουσικά ιντερλούδια, για να εικονογραφήσει την τρυφερή και συγκινητική του ιστορία.

Δείτε μερικά από τα αγαπημένα μας επεισόδια παρακάτω. Εκμεταλλευτείτε το άρθρο και γνωρίστε στα παιδιά σας τον Μπαμπάρ. Σίγουρα θα τον λατρέψουν όπως κάνατε κι εσείς.

Ένα μάτσο εφημερίδες, φτηνά υφάσματα και λίγη κόλα συνέθεσαν τα παιδικά όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Μπάρμπα Μυτούσης, ο καλοκάγαθος θείος, ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα τα ανιψάκια του συνέδεσαν για δέκα ολόκληρα χρόνια στη τηλεόραση και 45 χρόνια σε όλη την Ελλάδα την αποτελεσματικότερη… απόδραση της πιτσιρικαρίας από τη πραγματικότητα.

Ηταν το δικό τους «μαγικό χαλί» με το οποίο ταξίδευαν στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού.

Ο Μπαρμπα Μυτούσης τα είχε τα χρονάκια του όταν έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στα 1966. Είχε… γεννηθεί την 1η Μαρτίου 1939 από την Ελένη Θεοχάρη Περάκη στην Αθήνα. Μεγάλωσε δύσκολα με Πόλεμο και Κατοχή. Πάντα όμως είχε τη διάθεση να διασκεδάζει τους μικρούς του φίλους.

Μέσα στα ταραγμένα εκείνα χρόνια τριγυρνούσε την Ελλάδα δίνοντας παραστάσεις προσπαθώντας να χορτάσει γέλιο τα πεινασμένα – κυριολεκτικά – παιδάκια.

Την 1η Νοεμβρίου 1966, ημέρα Τρίτη, ο καλοκάγαθος θείος, η παμπόνηρη Σουβλίτσα και ο αγαθούλης Κλούβιος, τελευταία άφιξη στις παραστάσεις εμπνευσμένος από τις Κλαψωδίες της Αλκης Ζέης, έκαναν την εμφάνισή τους στους ελάχιστους τηλεθεατές που διέθεταν τότε τηλεοπτικές συσκευές.

Η εκπομπή αρχικά ήταν 15ήμερη και διαρκούσε 15 λεπτά. Από τον Φεβρουάριο του 1967 όμως έγινε εβδομαδιαία και ημίωρη.

Ποιοι όμως κρύβονταν πίσω από τις κούκλες; Η Ελένη Θεοχάρη Περάκη ήταν η δημιουργός του «Κουκλοθεάτρου Αθηνών». Είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια το 1919, είχε σπουδάσει Ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι κι από τα είκοσι χρόνια της δόθηκε ολόψυχα στο δημιούργημά της. Οι κούκλες, φτιαγμένες από φτηνά υλικά, έπαιρναν ζωή από την ίδια και τις συνεργάτιδές της.

Τρεις ηθοποιοί, η Ελένη Κοτσίρη που έγραφε και τα κείμενα, η Επη Πρωτονοτάρου και η Κούλα Κατσούρη που είχε και τις δημόσιες σχέσεις ήταν ο βασικός πυρήνας. Από κοντά και η σκηνογράφος Ανθούλα Ξανθού – Σταυριανού.

Τη μουσική είχε αναλάβει η Ερση Παπαστάμου.

Από το 1970 το «Κουκλοθέατρο Αθηνών» απέκτησε και στέγη, εκτός τηλεόρασης. Στο θεατράκι της ΧΕΝ όπου κάθε χειμώνα έδινε παραστάσεις, ενώ το καλοκαίρι γύριζε την περιφέρεια.

Η εκπομπή αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Για δέκα ολόκληρα χρόνια είχε σταματήσει το ρολόι του χρόνου. Όλα αυτά τα χρόνια ούτε ο θείος, ούτε τα ανίψια μεγάλωσαν.

Την Πρωτοχρονιά του 1976 μεταδόθηκε το τελευταίο επεισόδιο. Την επόμενη Πέμπτη προβλήθηκε μια ξένη παραγωγή, το «Μπράντι Κιντς» κι αμέσως μετά πήραν τη θέση του τα «Ελληνικά παραμύθια», μια σοβαρή προσπάθεια για να αποδοθούν με θεατρικό τρόπο τα λαϊκά παραμύθια.

Ακούστε ένα επεισόδιο της σειράς

Οι τίτλοι των επεισοδίων των πρώτων εκπομπών

Η περιέργεια της Σουβλίτσας (1-11), η ακαταστασία της Σουβλίτσας (15-11), η τεμεπλιά του Κλούβιου (29-11), ο πονόδοντος και το πιπέρι (13-12), ο Αη Βασίλης (27-12), η σάκα (10-1), η σουβλίτσα ζωγράφος (24-1), η Σουβλίτσα ζαχαροπλάστης (7-2), ο Κλούβιος, η Σουβλίτσα και τα μαθήματα (14-2), η Σουβλίτσα και ο Παπίνος (21-2), ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα μασκαράδες (7-3), το τσίρκο Μπάλο Μπάκα (14-3), η καρδερίνα στο κλουβί (21-3), το μικρούτσικο το Νιό (28-3).

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.