«Δεν πρόλαβε να σημάνει η καμπάνα» - Αποστόλης Ζυμβραγάκης
______________________________________
______________________________________
Δεν πρόλαβε να σημάνει η καμπάνα.
Στο καμπαναριό της Σάντας,
μια κραυγή πνίγηκε στη λάσπη.
Ήμουν παιδί.
Κρατούσα το χέρι της μάνας μου,
όταν το χέρι της έσφιξε,
κι έπειτα — τίποτα.
Σαν να το πήρε η σιγή.
Στην Τραπεζούντα, έλιωνε το κερί
πριν τελειώσει η προσευχή.
Έμεινε το βλέμμα του πατέρα
καρφωμένο σ’ ένα παράθυρο χωρίς φως.
Το πήραν και το κάρφωσαν στα σύνορα.
Δεν είπε κανείς τη λέξη.
Μα οι λέξεις μάς έκαιγαν.
Φεύγαμε. Όχι για να σωθούμε —
μόνο για να θυμόμαστε.
Πέρασα τη Μαύρη Θάλασσα
χωρίς πατρίδα στην τσέπη,
μόνο ένα κέντημα
κι έναν ψαλμό σβησμένο.
Στην άλλη πλευρά,
όταν με ρώτησαν ποιος είμαι,
είπα:
«Είμαι αυτός που έζησε για να θυμάται».
Κι όταν μεγάλωσα,
φύτεψα μια συκιά στη μέση του πουθενά.
Κάθε Μάη, καρπίζει
με γεύση στάχτης και μελιού.
Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα,
μια καμπάνα χτυπά
μέσα μου —
ήχος θρήνου
κραυγή μαρτυρίας.
Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα
σιωπώ
όπως σιώπησε η καμπάνα εκείνο το πρωινό.