Χωρίς φόβο - Αποστόλης Ζυμβραγάκης
Στο λεωφορείο των οκτώ,
μια παλάμη αγγίζει την άλλη
μόνο για ένα δευτερόλεπτο.
Μετά αποσύρεται –
όχι από έλλειψη αγάπης,
μα από τον φόβο των βλεμμάτων.
Μα αγαπιέστε, πώς γίνεται να 'ναι λάθος το φιλί σας;
Στην αυλή του σχολείου
ένα παιδί κοιτάει αλλού
όταν φωνάζουν “πούστη” για αστείο.
Σφίγγει το σάκο του
και εύχεται
να μην καταλάβει κανείς.
Κράτα, γερά πιτσιρίκο,
στην πιο σφιγμένη γροθιά, ανθίζει κάποτε ένα τριαντάφυλλο.
Ένας πατέρας ρωτάει «πότε θα του περάσει;»
και μία μάνα σωπαίνει
όταν ο γιος δικαιολογείται: «μα έτσι είμαι εγώ».
Άκου με,
δεν γεννήθηκε κανείς να απολογείται
επειδή είναι φως σε ξένο ουρανό.
Κάποτε οι δρόμοι θα γεμίσουν χέρια
που δεν θα φοβούνται το φως.
Θα ‘χει ο κόσμος παγκάκια για φιλιά
και πόρτες ανοιχτές για κάθε λέξη που έκαψαν.
Γιατί η αγάπη
δεν ζητά συγγνώμη
δεν φοράει πανοπλία
δεν ρωτά τι φύλο έχει η καρδιά.
Αν σου μιλούσε η καρδιά μου
θα 'ταν ίδια με τη δική σου:
ένα παιδί που θέλει να παίξει
να αγαπηθεί
να μην κρυφτεί ξανά.
Κι αν όλα τ’ αλλάξεις,
άφησε ένα να μείνει:
το δικαίωμα να υπάρχω,
όπως υπάρχω.
Χωρίς φόβο.
Με φως.
Και με εσένα.