Μπομαρσέ, Πιερ Ογκιστέν Καρόν ντε- (Pierre Augustin Caron de Beaumarchais, Παρίσι 1732 – 1799), Γάλλος κωμωδιογράφος.
Αρχικά ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του, ο οποίος ήταν ωρολογοποιός, αλλά στη συνέχεια ανέπτυξε διαφορετικές δραστηριότητες. Δίδαξε άρπα στους γιους του Λουδοβίκου ΙΕ’ και έλαβε διάφορες θέσεις στην Αυλή, όπου του εμπιστεύθηκαν και μυστικές αποστολές, που απαιτούσαν λεπτούς χειρισμούς· μία από αυτές ήταν η προμήθεια όπλων στους αγωνιστές της Αμερικανικής ανεξαρτησίας (1776). Ασχολήθηκε με το εμπόριο, το οποίο του απέφερε σημαντικά κέρδη, και απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα εκδίδοντας τα Απομνημονεύματά του (1773), τα οποία έγραψε με την ευκαιρία μίας από τις θορυβώδεις δίκες του. Επιμελήθηκε μία έκδοση των Απάντων του Βολτέρου, ενώ παράλληλα αγωνίστηκε για να επιβληθεί η αρχή των συγγραφικών δικαιωμάτων. Ύστερα από μια σειρά παράτες (parades), σύντομα κωμικά και λαϊκίζοντα έργα, γραμμένα για το ιδιωτικό θέατρο του Λενορμάν ντ’ Ετιόλ –συζύγου της Πομπαντούρ–, παρουσίασε την Ευγενία (1767), δράμα εμπνευσμένο από ένα ταξίδι του στην Ισπανία, το οποίο δημοσίευσε μαζί με ένα Δοκίμιο για το σοβαρό δραματικό είδος, επηρεασμένο από τη θεωρία του Ντιντερό. Το 1770 έγραψε ένα αστικό δράμα με τον τίτλο Οι δύο φίλοι και έπειτα από πέντε χρόνια τον Κουρέα της Σεβίλης (1775), αρχικά ως παράτα, ύστερα ως κωμική όπερα και τέλος ως ζωηρότατη παραδοσιακή κωμωδία. Ωστόσο, το αριστούργημα του Μ. είναι Οι γάμοι του Φιγκαρό (1784), το οποίο εντυπωσίασε με την τόλμη που χαρακτήριζε τη ζωηρή κωμικότητά του: η παράσταση του έργου αρχικά απαγορεύτηκε –είχε περιοριστεί μόνο σε ιδιωτικούς κύκλους– αλλά ύστερα σημείωσε πρωτοφανή επιτυχία. Το 1792 έγραψε το συναισθηματικό δράμα Η ένοχη μητέρα, το οποίο αποτέλεσε τριλογία μαζί με δύο προηγούμενα έργα του· νωρίτερα, το 1787, είχε συνθέσει το Ταράρ. Τα έργα του Μ. μελοποιήθηκαν από διάφορους συνθέτες (Σαλιέρι, Παϊζιέλο, Μότσαρτ, Ροσίνι κ.ά.). Το 1961 δημοσιεύτηκε ένας τόμος, με τίτλο Σημειώσεις και σκέψεις, ο οποίος περιλαμβάνει διάφορα ανέκδοτα του Μ.