Ένας γιατρός ήρθε τρέχοντας στο νοσοκομείο μετά από μια κλήση στο τηλέφωνό του για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση σ΄ ένα μικρό παιδί που κινδύνευε η ζωή του. Μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής, βρήκε τον πατέρα του αγοριού να πηγαινόρχεται ανήσυχος.
Μόλις είδε τον γιατρό του φώναξε θυμωμένος: «Γιατί κάνατε τόση ώρα να έρθετε; Δεν σας είπαν ότι η ζωή του γιου μου βρίσκεται σε κίνδυνο; Δεν έχετε καμιά αίσθηση της ευθύνης σας;».
Ο γιατρός χαμογέλασε λίγο και του είπε : «Λυπάμαι, δεν ήμουν στο νοσοκομείο και ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μετά την τηλεφωνική κλήση. Παρακαλώ ηρεμήστε και αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου».
«Να ηρεμήσω; Δεν είστε καλά μου φαίνεται.Τι θα γινόταν αν ο γιος σας ήταν στην κατάσταση που είναι τώρα ο γιος μου; Θα ήσασταν ήρεμος εσείς αν ο γιος σας κινδύνευε να πεθάνει;» φώναξε θυμωμένα ο πατέρας του παιδιού.
Ο γιατρός χαμογέλασε πάλι και απάντησε : «Εγώ σας λέω αυτό που είπε ο Ιώβ. «Από σκόνη ήρθαμε και σε σκόνη θα καταλήξουμε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού. Οι γιατροί από μόνοι τους δεν μπορούν να παρατείνουν τη ζωή.
Πηγαίνετε τώρα να προσευχηθείτε για το γιο σας και εμείς θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για το παιδί σας, με τη βοήθεια του Θεού».
«Είναι εύκολο να δίνεις συμβουλές για κάτι που δεν σε αφορά» μουρμούρισε ο πατέρας εκνευρισμένος. Η χειρουργική επέμβαση κράτησε μερικές ώρες, μετά την οποία ο γιατρός βγήκε χαρούμενος.
«Δόξα τω Θεώ!!» είπε στον πατέρα. «Ο γιος σας σώθηκε!!». Και χωρίς να περιμένει την απάντηση του, φεύγοντας με βιαστικά βήματα του λέει: «Αν έχετε οποιαδήποτε απορία, ρωτήστε τη νοσοκόμα».
«Μα καλά, γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά, να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου», λέει ο πατέρας απευθυνόμενος στη νοσοκόμα.
Η νοσοκόμα με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Ο μοναχογιός του πέθανε χθες σε τροχαίο ατύχημα. Ήταν στην κηδεία του γιου του, όταν τον καλέσαμε για να χειρουργήσει τον δικό σας γιο. Και τώρα που έσωσε τη ζωή του δικού σας γιου, έφυγε τρέχοντας για να τελειώσει αυτό που άφησε και να χαιρετήσει για τελευταία φορά το παιδί του».
Μετά από λίγη ώρα, με λυγμούς αποχαιρετώντας στον τάφο το μοναχογιό του σιγομουρμουρίζει: «Στο καλό να πας παιδί μου.
Εσύ χάθηκες αλλά τουλάχιστον σώθηκε η ζωή ενός άλλου παιδιού σήμερα. Καλό σου ταξίδι».
Γι’ αυτό λοιπόν ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε βιαστικά κάποιον συνάνθρωπο μας, γιατί ποτέ δεν γνωρίζουμε τι έχει τραβήξει πραγματικά στη ζωή του, ή τι προβλήματα αντιμετωπίζει εκείνη τη στιγμή.