Παρά το γεγονός ότι τα βασανιστήρια δεν ήταν και τόσο διαδομένα στον Μεσαίωνα όσο θέλει τουλάχιστον ο λαϊκός θρύλος, όταν οι Αρχές ήθελαν να ομολογήσεις κάτι, ήταν διατεθειμένες να φτάσουν πολύ μακριά σε όρους φρίκης για να αποσπάσουν τη μαρτυρία.
Κι έτσι ο Μεσαίωνας ήταν πράγματι η χρυσή εποχή των βασανιστηρίων, όταν οι κοινωνίες έβαζαν τα δυνατά τους να καταλήξουν σε νέες μαρτυρικές εφευρέσεις και δαιμόνιες συσκευές με μοναδικό σκοπό την πρόκληση ακόμα μεγαλύτερου πόνου και φρίκης.
Ο φοβερός και τρομερός ευρωπαϊκός Μεσαίωνας, που οι ιστορικοί χαρακτήρισαν με νόημα «Σκοτεινά Χρόνια», ταλάνισε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης από τον 5ο έως τον 15ο αιώνα, κάπου 1.000 σκοτεινά και αιμοδιψή χρόνια δηλαδή αφήνοντας γερή παρακαταθήκη σε όρους ανθρώπινης θηριωδίας.
Η μακάβρια εφευρετικότητα των δημίων, η πληθώρα των μεθόδων βασανισμού και η αδήριτη ανάγκη για ολοένα και πιο μεγαλοπρεπή βασανιστήρια άφησαν τη δική τους εποχή, καθώς οι λόγοι για να βασανιστεί κανείς περίσσευαν: από θρησκευτικές διαφορές και αιρετικές αντιλήψεις μέχρι τιμωρίες του ποινικού κώδικα και κοινωνικά παραστρατήματα, όλα καλούσαν σε έναν ακραίο βασανισμό του φταίχτη.
Σε μια εποχή βέβαια που το κύριο μέλημα ήταν οι ολοένα και πιο φρικιαστικές συσκευές βασανισμού, οι διαβολικές μέθοδοι και οι σατανικές μηχανές φιλοτέχνησαν μια πλούσια σε βαρβαρότητα συλλογή που παραμένει εν πολλοίς ανεξάντλητη. Παρά ταύτα, οι παρακάτω αποτελούν ορόσημο μιας διεστραμμένης έννοιας δημιουργικότητας που κυριάρχησε στα μεσαιωνικά χρόνια και δεν είναι σίγουρα για τον λιπόψυχο…
Το Βασανιστήριο του Πριονιού
Απλή στη σύλληψη, η μέθοδος περιλάμβανε το ανάποδο κρέμασμα του θύματος, κι αυτό για να τρέχει το αίμα στο κεφάλι του κρατώντας το έτσι διαρκώς σε εγρήγορση, καθώς μια λιποθυμία θα χαλούσε όλο το αρρωστημένο κέφι. Ο δήμιος πριόνιζε τις σάρκες του δράστη μέχρι να τον κόψει στα δύο, αν και συνήθως σταματούσε στην κοιλιά, ώστε να παραταθεί το μαρτύριο.
Ο Μπρούτζινος Ταύρος
Επίσης γνωστός ως Σικελικός Ταύρος, επρόκειτο για ένα κούφιο ορειχάλκινο άγαλμα που έμοιαζε στην όψη σε πραγματικό ταύρο. Τα θύματα τοποθετούνταν εντός του, με τις γλώσσες τους να κόβονται συνήθως πριν. Η πόρτα έκλεινε και μετά ξεκινούσε η ιεροτελεστία της φωτιάς: πύρινες γλώσσες τύλιγαν τον ταύρο, αφήνοντας το θύμα να «βράσει» στο εσωτερικό του, μέσα σε κραυγές οδύνης και πόνου.
Οι κινήσεις απόγνωσης και τα ουρλιαχτά του θύματος έκαναν τον ταύρο να μοιάζει ζωντανός, γεγονός που έκανε το φιλοθεάμον κοινό να παραληρεί από τη μακάβρια φαντασμαγορία (ο σχεδιασμός του ήταν τέτοιος που να ενισχύει τον ήχο, κάνοντάς τον να μοιάζει με βρυχηθμούς ταύρου). Ο θρύλος το θέλει να είναι Έλληνας ο εφευρέτης της αποτρόπαιης αυτής συσκευής, ο Πέριλλος, που τον κατασκεύασε για τύραννο της εποχής. Κι ενώ περίμενε μια γενναιόδωρη αμοιβή για την επινοήτικότητά του, ο Πέριλλος έμελλε να γινόταν ο πρώτος που θα τον δοκίμαζε...
Η Καρέκλα του Βασανισμού
Επίσης γνωστή ως Καρέκλα του Ιούδα, η φρικιαστική συσκευή έγινε σταθερά στα μπουντρούμια του Μεσαίωνα και παρέμεινε μάλιστα σε λειτουργία στην Ευρώπη μέχρι και τον 19ο αιώνα, για τέτοια επιτυχία μιλάμε. Η καρέκλα της φρίκης ήταν διακοσμημένη με 500-1.000 καρφιά και διέθετε λουριά ώστε να καθηλώνεται το θύμα. Σιδερένια συνήθως, διέθετε ακόμα και χώρο για να θερμαίνεται, προσθέτοντας το κατιτίς παραπάνω στον πόνο του άτυχου που κάθιζαν βίαια πάνω. Η θέα της και μόνο αλλά και η διαβόητη φήμη της έκανε τους ανθρώπους να ομολογούν χωρίς πίεση, καθώς έπειθε και τον πλέον κακόπιστο για τον πόνο που μπορούσε να ενσταλάξει…
Ο Σφιγκτήρας Αντιχείρων
Ένα από τα πλέον ύπουλα εργαλεία βασανισμού του Μεσαίωνα, αφού το θύμα δεν πέθαινε από την εφαρμογή του, υπέφερε απλώς από αβάσταχτους πόνους. Τρεις μεταλλικές μπάρες ασφάλιζαν τους αντίχειρες του θύματος, με το μεταλλικό έλασμα να συνθλίβει τα δάχτυλα ανεπανόρθωτα (κάποιες φορές χρησιμοποιούνταν και στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών, ενώ άλλα διέθεταν και μεταλλικές απολήξεις στον μηχανισμό τους για ακόμα μεγαλύτερο πόνο).
Ο Σφιγκτήρας Αντιχείρων αποτελούσε μάλιστα «ανθρωπιστική» εξέλιξη σε σχέση με την παλιότερη συσκευή που έλιωνε και τα δέκα δάχτυλα του θύματος. Οι πρώτες αναφορές για τη χρήση του κάνουν λόγο για τον ρωσικό στρατό, ως τρόπο τιμωρίας της απείθειας των στρατιωτών, και είμαι μάλιστα από τις πρώτες μεθόδους φρίκης που χρησιμοποιήθηκαν στον ιστορικό Μεσαίωνα.
Το Ξύλινο Άλογο
Γνωστό επίσης ως Ισπανικό Γαϊδούρι, το ξύλινο άλογο είχε την τιμητική του στην Ιερά Εξέταση της Ισπανίας. Το γυμνό και δεμένο θύμα καθόταν πάνω στην τριγωνική ξύλινη σανίδα και ολοένα και μεγαλύτερα βάρη προσθέτονταν προοδευτικά στα πόδια του, μέχρι να διαπεράσει η σφήνα όλο του το κορμί. Οι περισσότεροι έσπευδαν μάλιστα να ομολογήσουν το αιρετικό τους έγκλημα για να μην αφεθούν στις φρικιαστικές ορέξεις της συσκευής…
Η Σκάφη
Μια από τις πλέον περίφημες και διαδεδομένες συσκευές βασανισμού του Μεσαίωνα κυριάρχησε στην Ευρώπη για αιώνες, καθώς η πολυχρηστικότητά της είναι εμφανής. Έβγαινε βλέπετε σε πολλά μοντέλα, αν και η βασική ιδέα παρέμενε αναλλοίωτη: το θύμα δενόταν σε μια επιφάνεια και με τη βοήθεια ενός μηχανισμού, συνήθως μιας τροχαλίας, τα σχοινιά σφίγγονταν και τραβούσαν το σώμα του θύματος μέχρι να εξαρθρωθούν τα μέλη του.
Αν μάλιστα η ποινή ήταν βαρύτερη, το βασανιστήριο συνεχιζόταν μέχρι τα άκρα να διαχωριστούν εντελώς από το σώμα, ενώ τίποτα δεν απέκλειε την ταυτόχρονη χρήση και άλλων μεθόδων βασανισμού. Η συχνότερη ήταν το άναμμα φωτιάς κάτω από τη σκάφη, αν και όλα τα φορητά μέσα βασανισμού μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο τους. Η ισπανική Ιερά Εξέταση, πέρα από τις δικές της μεθόδους, χρησιμοποιούσε τη σκάφη συχνότατα, καθώς στα χρόνια της η σκάφη θεωρούνταν μια από τις πιο επώδυνες μηχανές…
Η Κούνια του Ιούδα
Η πυραμιδικού σχήματος θεσούλα θεωρήθηκε κατάλληλη για να κάθεται το θύμα γυμνό, αλλάζοντας οπές ανάλογα με το φύλο του. Μόλις η «μύτη» της πυραμίδας εισερχόταν στον πρωκτό ή το αιδοίο, τα σχοινιά που κρατούσαν το σώμα άρχιζαν να χαλαρώνουν και η κατάληξη της φρίκης ποίκιλε ανάλογα με την ποινή. Οι κοιλότητες του σώματος σκίζονταν από τη σωματική πίεση και το θύμα αφηνόταν κατόπιν να πεθάνει μαρτυρικά από τη μόλυνση ή σε πιο σκληρές τιμωρίες τα σχοινιά χαλάρωναν κι άλλο μετατρέποντας την Κούνια του Ιούδα σε σωστό παλούκωμα, καθώς ο ανασκολοπισμός είχε την τιμητική του στον Μεσαίωνα.
Η συσκευή ήταν μάλιστα ακόμα πιο επώδυνη από τον παραδοσιακό ανασκολοπισμό, μιας και το παλούκωμα γινόταν εδώ αργά και βασανιστικά. Και βέβαια έπεται ότι η πυραμίδα δεν πλενόταν ποτέ, μιας και η μόλυνση ήταν πάντα το ζητούμενο…
Ο Τροχός
Οι ρόδες χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά σε πολλές τεχνικές βασανισμού, αν και οι μεσαιωνικοί δήμιοι παραήταν εφευρετικοί για να αφήσουν τον τροχό στον υποδεέστερο βοηθητικό του ρόλο. Επίσης γνωστός ως Τροχός της Αικατερίνης, το θύμα δενόταν λοιπόν σε έναν μεγάλο ξύλινο τροχό και κατόπιν αφηνόταν να κυλήσει από την πλαγιά ενός λόφου, ήδη από την αρχαιότητα.
Η πρώιμη αυτή μέθοδος δεν ικανοποιούσε ωστόσο το μεσαιωνικό κοινό και μια πιο σοφιστικέ χρήση εφευρέθηκε: ο τροχός προσαρμόστηκε σε μια βάση, για να μπορεί να περιστρέφεται ελεύθερα, και μια σειρά από ανεπιθύμητα πράγματα μπορούσαν να συμβούν στο καθηλωμένο πάνω του σώμα: η φωτιά ήταν πάντα ένας αλάνθαστος τρόπος, αν και τα καρφιά που ξέσκιζαν τη σάρκα δεν μπορούσαν να αγνοηθούν. Αργότερα τα καρφιά θα κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στον τροχό, με τη χρήση του να αφήνεται τώρα πραγματικά ελεύθερη στη ζοφερή ανθρώπινη φαντασία.
Χρησιμοποιήθηκε ακόμα και για να παραμένει το σώμα του θύματος δεμένο πάνω του για μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο και να τρέφονται τα όρνια με τις ανοιχτές σάρκες, κι αυτό γιατί η χρήση του Τροχού ήταν ανέκαθεν διττή. Αν εφαρμοζόταν ως τρόπος εκτέλεσης στο πλαίσιο της θανατικής ποινής, τότε μεγαλούργησε από την αρχαιότητα μέχρι και την πρώιμη σύγχρονη εποχή, ενώ αν ο ρόλος του ήταν ο μεταθανάτιος εξευτελισμός του θύματος, τότε ήταν σε λειτουργία μέχρι και τον ύστερο 19ο αιώνα (στη Γερμανία)!
Το Βασανιστήριο του Λαιμού
Επώδυνο και εξευτελιστικό, το βασανιστήριο σκοπό είχε να δοκιμάσει τις αντοχές του θύματος, καθώς το κλείδωμα του λαιμού μέσα σε μεταλλικό ή ξύλινο δακτύλιο εμπόδιζε το σώμα να πάρει μια πιο βολική στάση. Κι έτσι ο άμοιρος δεν μπορούσε να ξαπλώσει, να οριζοντιωθεί ή ακόμα και να φάει για μέρες. Σαφώς περισσότερο φρικιαστικό απ’ όσο δείχνει ή ακούγεται, μπορούσε να αποβεί ακόμα και μοιραίο αν το σώμα δεν συμμορφωνόταν και δεν πήγαινε με τα νερά του…
Το Παλούκι
Το να καείς πάνω στο παλούκι ήταν συνήθως η τελευταία στάση στο μακάβριο ταξίδι του βασανισμού, μιας και η τεχνική αυτή ήταν μοιραία για τη ζωή του θύματος. Σε επίπεδο ιδεών, η λειτουργία του παλουκιού παραήταν απλή: ένας σωρός από ξερά ξύλα με ένα παλούκι στο κέντρο, γύρω από το οποίο δενόταν το θύμα, ήταν το λαχταριστό σκηνικό για μια φωτιά που θα κατέκαιγε τις σάρκες του. Έπαιρνε συνήθως μισή ώρα μέχρι να χάσει το θύμα τις αισθήσεις του, όταν ωστόσο ο άνεμος απομάκρυνε τη φλόγα από το ανθρώπινο κορμί, το βασανιστήριο μπορούσε να κρατήσει μέχρι και 2 ώρες. Το παλούκι ήταν ο τελευταίος σταθμός στο βασανιστήριο, το σώμα ήταν λοιπόν ήδη κακοποιημένο μέχρι να φτάσει η ώρα για την πυρά.
Οι Ιεροεξεταστές έδωσαν μάλιστα στο Παλούκι μια άλλη νότα φρίκης: πριν δεθεί το σώμα πάνω του, η γλώσσα του θύματος γινόταν «σάντουιτς» ανάμεσα σε δύο καυτές πλάκες σιδήρου. Κι αυτό γιατί η πρησμένη γλώσσα του θύματος το εμπόδιζε να μιλήσει καθαρά, κάνοντας κατόπιν τις άναρθρες κραυγές του πάνω στη φωτιά ακόμα πιο τρομακτικές, άρα και πιο συναρπαστικές για το αδηφάγο πλήθος!
Οι Ιεροεξεταστές πήγαν αργότερα το πράγμα στα ακρότατα όριά του, όταν απολάμβαναν τόσο πολύ το θέαμα που το θύμα δεν γλίτωνε από το παλούκι είτε ομολογούσε ούτε όχι! Μια απλή κατηγορία ως αιρετικός και ο μαρτυρικός θάνατος στο παλούκι ήταν εξασφαλισμένος. Και βέβαια η πρακτική δεν πέθανε με τον Μεσαίωνα, καθώς η πρακτική επιβίωσε στην Αγγλία και τη Γαλλία ακόμα και κατά τα μέσα του 17ου αιώνα, αν και πια τα θύματα ήταν αποκλειστικά οι μάγισσες…
Το Πιρούνι του Αιρετικού
Με όνομα που δεν αφήνει και πολλά στη φαντασία, το μεταλλικό εργαλείο της φρίκης τοποθετούνταν μεταξύ στέρνου και πηγουνιού και ασφαλιζόταν στη θέση του με ένα δερμάτινο λουρί. Το θύμα ήταν συνήθως δεμένο ανάποδα ή σε οποιαδήποτε άλλη στάση, αρκεί να μην μπορούσε να ξαπλώσει. Αιρετικοί, ψεύτες και πρωτεργάτες βλασφημιών υποβάλλονταν συνήθως στο μαρτύριο του Πιρουνιού, καθώς ο σκοπός ήταν να μην μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και να σκεφτούν έτσι την αποκοτιά τους να λοιδορήσουν τα θεία.
Αλλά και να μην μπορούν να κοιμηθούν, καθώς αν σε έπαιρνε ο ύπνος και το κεφάλι σου έπεφτε από την κούραση, το πιρούνιασμα στο σαγόνι θα σε ξυπνούσε στη στιγμή. Η πάναπλη εφεύρεση κρατούσε το θύμα χωρίς ύπνο για μέρες, προκαλώντας του τρομώδη παραληρήματα ακριβώς από την πολυήμερη έλλειψη ύπνου…
Ο Κλοιός
Ο εγκεφαλικός κλοιός παρέμεινε σε χρήση ακόμα περισσότερο και από το παλούκι. Δύο παράλληλες ξύλινες επιφάνειες ασφάλιζαν τον λαιμό και τους καρπούς του θύματος αφήνοντάς το έρμαιο στις κολασμένες βουλές του δήμιου. Ο κλοιός δεν αποτελούσε συσκευή βασανισμού από μόνος του, αν και σίγουρα δεν θα ένιωθε άνετα ο άνθρωπος εκεί μέσα. Η συσκευή τοποθετούνταν σε δημόσια θέα με σκοπό να ταπεινωθεί και να εξευτελιστεί το θύμα για τα κρίματά του.
Το κοινό εκσφενδόνιζε αντικείμενα κατά του εγκληματία, από περιττώματα, μουχλιασμένα λαχανικά και νεκρά ζώα μέχρι πέτρες και άλλα αντικείμενα. Η «θητεία» στον κλοιό διαρκούσε ανάλογα με το αδίκημα και τις ορέξεις του κόσμου, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που τα θύματα ξυλοκοπούνταν μέχρι θανάτου από το πλήθος.
Και βέβαια ο κλοιός χρησιμοποιούνταν συχνά με συνδυασμό με άλλες φρικιαστικές τεχνικές, όπως μαστίγωμα ή ακόμα και ακρωτηριασμός. Οι βρετανικές Αρχές σημάδευαν το πρόσωπο του κακοποιού με ένα «σημάδι ντροπής», που ποίκιλλε από τον ακρωτηριασμό του ενός ή και των δύο αυτιών μέχρι και την κατακόρυφη χάραξη της μύτης...
Το Βασανιστήριο του Φέρετρου
Εδώ μιλάμε για την πιο τιμημένη τεχνική βασανισμού του Μεσαίωνα, τη μέθοδο που λατρεύτηκε και ταυτίστηκε με τα Σκοτεινά Χρόνια όσο καμιά! Το θύμα κλεινόταν μέσα στο μεταλλικό κλουβί, που ήταν κατά τι μεγαλύτερο από το ανθρώπινο σώμα. Ο σκοπός εδώ ήταν το σώμα να παραμένει στριμωγμένο στο εσωτερικό του κλουβιού, το οποίο κρεμόταν συνήθως από δέντρο ή αγχόνη. Το φρικτό με το Φέρετρο είναι ότι το θύμα αφηνόταν για τόσο καιρό μέσα που το κλουβί ξανάνοιγε μόνο όταν τα όρνια είχαν τραφεί με τα απομεινάρια του…
Η Σιδηρά Κόρη
Πρόκειται για τόσο διαβολική συσκευή που για καιρούς πιστευόταν ότι ανήκε στη μυθιστορηματική φαντασία ή σε λαϊκούς θρύλους. Κι όμως, υπήρξε! Οι διπλές πόρτες της κατακόρυφης σαρκοφάγου, που διέθεταν καρφιά στις εσωτερικές τους επιφάνειες, άνοιγαν από μπροστά για να μπει το θύμα μέσα στη συσκευή. Κι όταν έκλειναν οι πόρτες της κολάσεως, τα στρατηγικά τοποθετημένα καρφιά έβλαπταν ανεπανόρθωτα τα ζωτικά όργανα του ανθρώπου.
Υπήρχε ωστόσο ένα «τυράκι» στην όλη ιστορία: τα καρφιά ήταν σχετικώς κοντά, για να μην αποβούν τα τραύματα μοιραία αμέσως. Αντιθέτως, το θύμα σφάδαζε από τον πόνο και πέθαινε τελικά από αιμορραγία μερικές ώρες αργότερα. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν φυσικά τα καρφιά που είχαν τοποθετηθεί επίτηδες για να βγάζουν τα μάτια του θύματος. Η πρώτη σιδηρά κυρία βρέθηκε το 1800 σε κάστρο της Νυρεμβέργης, γεγονός που απέδειξε ότι δεν ήταν ζοφερή φαντασία αλλά ακόμα ζοφερότερη πραγματικότητα. Μια παραλλαγή που ανακαλύφθηκε στην Ισπανία είχε τη μορφή της Παρθένου Μαρίας, ενώ διέθετε εσωτερικό μηχανισμό που έκανε τα καρφιά της σαρκοφάγου να «αγκαλιάζουν» το θύμα...
Ο Διαχωριστής Γονάτων
Επιστροφή στην Ιερά Εξέταση και την ιδιαίτερη συλλογή της από συσκευές βασανισμού. Δύο ξύλινες επιφάνειες με καρφιά τοποθετούνταν μπροστά και πίσω από το γόνατο και μετά τον πρώτο λόγο έπαιρναν οι βίδες. Επίσης απλή σε σύλληψη και εκτέλεση, η συσκευή του μαρτυρίου τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα το γόνατο, καθιστώντας το άχρηστο. Σύμφωνα μάλιστα με τη φύση του αιρετικού εγκλήματος, ο Διαχωριστής Γονάτων θα είχε από τρία έως είκοσι καρφιά σε κάθε ξύλινη επιφάνεια…
Η Κόρη του Οδοκαθαριστή
Γνωστή επίσης ως Δεσμά του Σκέφινγκτον, από τον σερ Λέοναρντ Σκέφινγκτον που ευθύνεται για την εφεύρεση, η αποτρόπαιη συσκευή αποτελείται από έναν σιδερένιο κρίκο με έναν σφιγκτήρα στο κέντρο του. Το θύμα έπρεπε να συρθεί σκυφτό στη συσκευή, την ώρα που αυτή ασφαλιζόταν περιστρεφόμενη γύρω από την πλάτη του. Ο δήμιος χρησιμοποιούσε τη βίδα για να σφίξει κατά βούληση τον κλοιό, συνθλίβοντας το θύμα ολοένα και περισσότερο.
Εντέλει, στέρνο και πλευρά έσπαγαν, την ώρα που η σπονδυλική στήλη γινόταν κομμάτια. Κι όταν το πράγμα έπρεπε να γίνει θανατηφόρο, ο κλοιός έκλεινε τόσο πολύ που το αίμα εκτοξευόταν από τις κοιλότητες του σώματος. Η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ της Βρετανίας χρησιμοποιούσε ευρέως την τεχνική κατά των προτεσταντών που κατηγορούσε για εθνική προδοσία...
Ο Τσακιστής Κεφαλιών
Το θύμα ακουμπούσε το πηγούνι του στη βάση της συσκευής και το μεταλλικό καπέλο τοποθετούνταν στο κεφάλι του. Το μόνο που είχε να κάνει ο δήμιος ήταν να περιστρέψει αργά και βασανιστικά τη χειρολαβή, συντρίβοντας τα κόκαλα του προσώπου και το κρανίο τελικά του δύσμοιρου. Δόντια και σαγόνι ήταν παραδοσιακά τα πρώτα θύματα του Τσακιστή. Ακόμα και όταν ο σκοπός δεν ήταν ο θάνατος, η καταστροφή των μυών αλλά και της δομής του προσώπου ήταν μόνιμη και εκτεταμένη. Όταν ο θάνατος ήταν το ζητούμενο, πριν συντριβεί το κρανίο τα μάτια πετιόνταν έξω από τις κόγχες τους…
Ο Αποκολλητής Στήθους
Οι μεσαιωνικοί βασανιστές επιφύλασσαν ειδική μεταχείριση στις γυναίκες, με τεχνικές ειδικά σχεδιασμένες να καταστρέφουν τα ιδιαίτερα στοιχεία της θηλυκότητας. Μοιχαλίδες, αιρετικές ή απλώς βλάσφημες βασανίζονταν σεξουαλικά με ομαδικούς βιασμούς και καταναγκαστική θητεία σε οίκους ανοχής. Όταν ωστόσο το πράγμα απαιτούσε δημόσιο εξευτελισμό, τα όργανα του βασανισμού γίνονταν πιο ευφάνταστα. Οι δήμιοι είχαν μια περίεργη εμμονή με το γυναικείο στήθος, το οποίο καιγόταν, σημαδευόταν ή απλά ακρωτηριαζόταν.
Η χειρότερη συσκευή από όλες ήταν ο Αποκολλητής Στήθους (επίσης γνωστός ως Σιδερένια Αράχνη ή απλά Αράχνη), μια μεταλλική λαβίδα που τρυπούσε τη σάρκα του μαστού. Το θύμα δενόταν στον τοίχο και το βίαιο τράβηγμα της λαβίδας, που ήταν αγκιστρωμένη στο στήθος και συνήθως είχε θερμανθεί στη φωτιά, το έσκιζε σε κομμάτια. Η τεχνική χρησιμοποιούνταν ευρέως ως κρατική τιμωρία ή ανακριτική μέθοδος στη Βαυαρία ακόμα και το 1599, ενώ επιβίωσε σε άλλα τμήματα της Γερμανίας και της Γαλλίας μέχρι και τον 19ο αιώνα.
Ο Διαχωριστής Γλωσσών
Ένα υπερμέγεθες ψαλίδι που μπορούσε να ξεριζώσει τη γλώσσα του θύματος ήταν άλλο ένα εργαλείο της μεσαιωνικής φρίκης. Το στόμα του θύματος κρατούνταν ανοιχτό με άλλο εργαλείο, καθώς ο Μεσαίωνας λάτρευε τις επινοήσεις της ανατριχίλας, όταν και έπιανε δουλειά ο Διαχωριστής. Γιατί δεν χρησιμοποιούσαν ένα απλό ψαλίδι για τη φρικιαστική δουλειά; Γιατί πώς θα έπαιζαν τότε με τη βιδούλα του Διαχωριστή, που έκανε την αποκοπή της γλώσσας αργή και σταδιακή, επιτείνοντας τον πόνο του θύματος;
Το Αχλάδι της Οδύνης
Αν υπήρχε κάτι χειρότερο από τον Αποκολλητή Στήθους-, αυτό ήταν αναμφίβολα το Αχλάδι της Οδύνης. Η συσκευή που ομοίαζε σε αχλάδι, με το σώμα του να αποτελείται από 4 μεταλλικά φύλλα, εισχωρούσε στο αιδοίο, τον πρωκτό ή το στόμα της γυναίκας, ανάλογα με το αδίκημα που είχε διαπράξει: στο στόμα για τις αιρετικές, στις άλλες κοιλότητες για τις ομοφυλόφιλες, τις μοιχαλίδες ή απλώς τις μάγισσες. Όταν το αχλάδι εισχωρούσε αρκετά, τα μεταλλικά του φύλλα άνοιγαν προκαλώντας εκτεταμένη εσωτερική ζημιά. Η συσκευή σπάνια αποδεικνυόταν θανατηφόρα, ενώ επίσης σπανίως χρησιμοποιούνταν μόνη της: ακολουθούσαν μια σειρά από εξίσου φρικιαστικά βασανιστήρια ειδικά σχεδιασμένα για γυναίκες...
Εκτός συναγωνισμού: Κρέμασμα - Πνίξιμο - Διαμελισμός
Στη μεσαιωνική Αγγλία, η ποινή για αδικήματα εσχάτης προδοσίας δεν ήταν παίξε-γέλασε, καθώς όφειλε η κεφαλική αυτή τιμωρία να είναι χειρότερη από όλα τα απάνθρωπα, μακάβρια και φρικιαστικά βασανιστήρια που είχαν ήδη σκεφτεί. Η λύση άκουγε στο τρίπτυχο κρέμασμα - πνίξιμο - διαμελισμός, το οποίο παρά το γεγονός ότι έζησε «μόνο» ως το 1814(!), ευθυνόταν για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Σε περίπτωση που δεν είναι σαφές, η βασανιστική τεχνική περιλάμβανε τη μεταφορά του δεμένου πάνω σε μια Σκάφη θύματος στον τόπο του δημόσιου εξευτελισμού του.
Εκεί τον κρεμούσαν κανονικά σε μια αγχόνη, αν και για μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να κατέβει από το ικρίωμα μισοπεθαμένος. Κατόπιν βασανιζόταν με παραδοσιακούς τρόπους και το δεύτερο αυτό στάδιο έληγε με το ξεκοίλιασμα του θύματος και τον ευνουχισμό του, όταν τα εντόσθια ή τα γεννητικά του όργανα (ή και τα δυο) τοποθετούνταν στο στόμα του (πνίξιμο). Στο τρίτο και τελικό στάδιο, ο καταδικασμένος διαχωριζόταν στα τέσσερα, με τη βοήθεια ισάριθμων αλόγων, την ώρα που ο δήμιος του έπαιρνε το κεφάλι…
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.