H συγκινητική ταινία «12 χρόνια σκλάβος» που σάρωσε τα βραβεία και είναι υποψήφια για Οσκαρ, περιγράφει μία αληθινή ιστορία και είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία του ίδιου του πρωταγωνιστή. Ποιος ήταν στην πραγματικότητα όμως ο Σόλομον Νορθαπ;
Γεννημένος το 1808 στη Μινέρβα, στην κομητεία του Εσσεξ στη Νέα Υόρκη, ο Νορθαπ ήταν γεννημένος ελεύθερος, γιος ενός σκλάβου, του Μίντους, που είχε απελευθερωθεί. Το 1829 παντρεύτηκε την Αν Χάμπτον και διατηρούσαν με την οικογένεια τους μία φάρμα στο Χέμπρον της Ουάσινγκτον, ενώ ο ίδιος, ήταν ιδιαίτερα φιλότεχνος με μεγάλη αγάπη στο βιολί.
Μάλιστα το μοναδικό ταλέντο του Νορθαπ στο βιολί τον είχε κάνει πολύ δημοφιλή στην περιοχή και συχνά τον καλούσαν να παίζει σε τοπικές εκδηλώσεις, ενώ η γυναίκα του, Ανν ήταν φημισμένη μαγείρισσα και δούλευε σε εστιατόρια της πόλης.
Οπως αναφέρει το History Vs Hollywood, το ζευγάρι είχε αποκτήσει 3 παιδιά (όχι δύο όπως δείχνει στην ταινία) τη Μάργκαρετ και τον Αλόνζο αλλά και ένα ακόμη κοριτσάκι, την Ελίζαμπεθ. Οταν ο Σόλομον απήχθη τα παιδιά του ήταν 10, 8 και 5 ετών αντίστοιχα.
Το 1841 ο Σόλομον ενώ βρισκόταν στο Σαρατόγκα Σπρίνγκς της Νέας Υόρκης εξαπατήθηκε από δύο άνδρες, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας ψεύτικα ονόματα και με πρόφαση μία θέση εργασίας σε τσίρκο, αφού τον νάρκωσαν, τον πούλησαν ως σκλάβο στη Λουιζιάνα. Στην ταινία δείχνει ότι τον νάρκωσαν, ωστόσο αυτό είναι κάτι που ο ίδιος ο Νόρθαπ δεν αναφέρει ξεκάθαρα στη βιογραφία του, παρά μόνο ως υποψία.
Κατά τη μεταφορά του με το ποταμόπλοιο ωστόσο, παρουσιάζεται και ο θάνατος ενός ακόμη σκλάβου, του Ρόμπερτ, ο οποίος προσπάθησε να σώσει την Ελίζα και μαχαιρώθηκε από τους απαγωγείς, ωστόσο αυτό είναι μάλλον «υπερβολή» της ταινίας, αφού στη βιογραφία αναφέρεται ότι ο Ρόμπερτ πέθανε από ευλογιά.
Ο ίδιος ο Σόλομον αναφέρει ότι από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να εξηγήσει τι συμβαίνει και μάλιστα μίλησε σε αυτόν που πουλούσε τους σκλάβους, ονόματι Τζέιμς Μπιρτς, εξηγώντας του τι έχει συμβεί. Ωστόσο αυτός αρνήθηκε να τον απελευθερώσει και τον απείλησε ότι θα τον σκότωνε αν το έλεγε πουθενά.
Τον πρώτο καιρό ο Σόλομον, (ή Πλατ Χάμιλτον όπως τον ονόμασαν οι απαγωγείς του) κρατούνταν στο Williams Slave Pen (το επονομαζόμενο «Κίτρινο Σπίτι» που φαίνεται στην εικόνα) τον πιο διαβόητο οίκο πώλησης σκλάβων στην πρωτεύουσα. Βρισκόταν στην Independence Avenue μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το Καπιτώλιο, και πλέον είναι η έδρα της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας.
Το «κίτρινο σπίτι»
![]()
Ο πρώτος του αφέντης στη Λουιζιάνα ήταν ο Γουίλιαμ Φορντ, ο οποίος στη βιογραφία του Νορθαπ αναφέρεται ως καλός χριστιανός και πονετικός άνθρωπος, ωστόσο το περιστατικό με τον ξυλουργό που παρουσιάζεται στην ταινία είναι αληθινό και ο Σόλομον αλλάζει χέρια καταλήγοντας στη φυτεία του Εντουιν Ιπς.
Η φυτεία του Ιπς
![]()
Οπως αναφέρεται στη βιογραφία ωστόσο, ο Ιπς ήταν πολύ πιο σκληρός και αμείλικτος απ'ότι φαινόταν στην ταινία. Σε αντίθεση με τις «κρίσεις» που φαίνεται πώς τον έπιαναν στην ταινία και ξυπνούσε μέσα στη νύχτα τους σκλάβους του να χορέψουν, στην πραγματικότητα, τον Ιπς τον έπιαναν «κρίσεις μαστιγώματος» συχνά όταν ήταν μεθυσμένος και έδενε και χτυπούσε τους σκλάβους του στην αυλή για να διασκεδάσει.
Μάλιστα η ιστορία της Πάτσι και του παράφορου έρωτα του Ιπς για αυτή ήταν πέρα για πέρα αληθινή, ενώ αληθινό είναι και το γεγονός ότι η ζηλιάρα σύζυγος του Ιπς τον προκαλούσε να χτυπάει τους σκλάβους του και ειδικά την Πάτσι περισσότερο.
Οπως γράφει ο Νορθαπ στην αυτοβιογραφία «Η Πάτσι είχε γίνει σκλάβα του ακόλαστου αφέντη και της ζηλιάρας ερωμένης του» και την περιγράφει ως «σκλάβα θύμα της λαγνείας και του μίσους». Μάλιστα, ειδικά την επίμαχη σκηνή του μαστιγώματος της Πάτσι, ο Νορθαπ την περιγράφει στο βιβλίο ως «το πιο σκληρό μαστίγωμα που ήμουν καταδικασμένος να παρακολουθήσω -κάτι που δεν μπορώ να συνδυάσω με οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα από εκείνο του τρόμου».
Ωστόσο στην ιστορία της Πάτσι υπάρχουν και μερικές προσθήκες του σκηνοθέτη, όπως το γεγονός ότι παρακάλεσε τον Σολομον να την σκοτώσει (γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά στη βιογραφία) καθώς και η συζήτηση της με την κυρία Σο, η οποία στο βιβλίο δεν μιλάει ποτέ.
Ο Νορθαπ, ζώντας όλη αυτή τη φρίκη και τη βιαιότητα έκανε επανειλημμένες προσπάθειες να ξεφύγει και τελικά, όπως και στην ταινία, τον έσωσε ο Σάμουελ Μπας, (που ενσαρκώνει ο Μπραντ Πιτ). Οι επιστολές του Σάμουελ Μπας που στάλθηκαν στη Νέα Υόρκη τράβηξαν την προσοχή του δικηγόρου Χένρι Νορθαπ, συγγενή του πρώην ιδιοκτήτη του πατέρα του Σόλομον. Η οικογένεια του επικαλέστηκε τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Ουάσινγκτον Χάντ και τελικά ο Νορθαπ ανέκτησε την ελευθερία του στις 3 Ιανουαρίου 1853 και επέστρεψε στην οικογένειά του στη Νέα Υόρκη.
O Xενρι Νορθαπ
![]()
Ενα χρόνο μετά την απελευθέρωση του, ο Σόλομον έγραψε την ιστορία του με τίτλο «12 χρόνια σκλάβος». Το βιβλίο κίνησε το κοινό ενδιαφέρον και ο δικηγόρος Χένρι Νορθαπ εντόπισε και διέταξε τη σύλληψη των Αλεξάντερ Μέριλ και Τζόζεφ Ράσελ, οι οποίοι πιστεύεται ότι είχαν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην απαγωγή . Οι δύο άνδρες συνελήφθησαν , αλλά ποτέ δεν καταδικάστηκαν. Διαφωνίες για το πού θα πρέπει να εκδικαστεί η υπόθεση, στη Νέα Υόρκη ή την Περιφέρεια της Κολούμπια , οδήγησαν στην απόφαση να σταλούν στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Εφετείο της Νέας Υόρκης.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνδρες που βρίσκονταν υπό κράτηση ζήτησαν την απελευθέρωση τους. Η εγγύηση για τον Τζόζεφ Ράσελ ήταν ονομαστική και για τον Αλεξάντερ Μέριλ ορίστηκε σε 800 δολάρια. Το Εφετείο της Νέας Υόρκης ανέτρεψε την απόφαση των κατώτερων δικαστηρίων. Τον Μάιο του 1857 η υπόθεση έληξε και οι δύο άνδρες δεν παραπέμφθηκαν ποτέ σε δίκη.
Οσο για τον θάνατο του Σόλομον (περίπου το 1863) οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Τα τελευταία γνωστά στοιχεία για τη ζωή του είναι ως επί το πλείστον κερδοσκοπικού χαρακτήρα και κανένας δεν είναι σίγουρος για την τύχη του. Πιστεύεται ότι μπορεί να είχε εμπλακεί με την Underground Railroad μέχρι την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Υπάρχουν επίσης αναφορές για εξαγριωμένα πλήθη που επιτίθονταν σε ομιλίες που ο Νορθαπ έδωσε για την κατάργηση της θανατικής ποινής. Αυτό περιλαμβάνει ομιλίες που έδινε στον Καναδά το καλοκαίρι του 1857.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να οδήγησε στη δολοφονία του, ενώ άλλοι εικάζουν ότι είναι πιθανό να απήχθη και πάλι, ή ότι δύο πρώην απαγωγείς του, οι οποίοι ήταν σε δίκη ξεκίνησαν να ψάχνουν για τον Νορθαπ και τελικά τον βρήκαν και τον σκότωσαν.
Γεννημένος το 1808 στη Μινέρβα, στην κομητεία του Εσσεξ στη Νέα Υόρκη, ο Νορθαπ ήταν γεννημένος ελεύθερος, γιος ενός σκλάβου, του Μίντους, που είχε απελευθερωθεί. Το 1829 παντρεύτηκε την Αν Χάμπτον και διατηρούσαν με την οικογένεια τους μία φάρμα στο Χέμπρον της Ουάσινγκτον, ενώ ο ίδιος, ήταν ιδιαίτερα φιλότεχνος με μεγάλη αγάπη στο βιολί.
Μάλιστα το μοναδικό ταλέντο του Νορθαπ στο βιολί τον είχε κάνει πολύ δημοφιλή στην περιοχή και συχνά τον καλούσαν να παίζει σε τοπικές εκδηλώσεις, ενώ η γυναίκα του, Ανν ήταν φημισμένη μαγείρισσα και δούλευε σε εστιατόρια της πόλης.
Οπως αναφέρει το History Vs Hollywood, το ζευγάρι είχε αποκτήσει 3 παιδιά (όχι δύο όπως δείχνει στην ταινία) τη Μάργκαρετ και τον Αλόνζο αλλά και ένα ακόμη κοριτσάκι, την Ελίζαμπεθ. Οταν ο Σόλομον απήχθη τα παιδιά του ήταν 10, 8 και 5 ετών αντίστοιχα.
Το 1841 ο Σόλομον ενώ βρισκόταν στο Σαρατόγκα Σπρίνγκς της Νέας Υόρκης εξαπατήθηκε από δύο άνδρες, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας ψεύτικα ονόματα και με πρόφαση μία θέση εργασίας σε τσίρκο, αφού τον νάρκωσαν, τον πούλησαν ως σκλάβο στη Λουιζιάνα. Στην ταινία δείχνει ότι τον νάρκωσαν, ωστόσο αυτό είναι κάτι που ο ίδιος ο Νόρθαπ δεν αναφέρει ξεκάθαρα στη βιογραφία του, παρά μόνο ως υποψία.
Κατά τη μεταφορά του με το ποταμόπλοιο ωστόσο, παρουσιάζεται και ο θάνατος ενός ακόμη σκλάβου, του Ρόμπερτ, ο οποίος προσπάθησε να σώσει την Ελίζα και μαχαιρώθηκε από τους απαγωγείς, ωστόσο αυτό είναι μάλλον «υπερβολή» της ταινίας, αφού στη βιογραφία αναφέρεται ότι ο Ρόμπερτ πέθανε από ευλογιά.
Ο ίδιος ο Σόλομον αναφέρει ότι από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να εξηγήσει τι συμβαίνει και μάλιστα μίλησε σε αυτόν που πουλούσε τους σκλάβους, ονόματι Τζέιμς Μπιρτς, εξηγώντας του τι έχει συμβεί. Ωστόσο αυτός αρνήθηκε να τον απελευθερώσει και τον απείλησε ότι θα τον σκότωνε αν το έλεγε πουθενά.
Τον πρώτο καιρό ο Σόλομον, (ή Πλατ Χάμιλτον όπως τον ονόμασαν οι απαγωγείς του) κρατούνταν στο Williams Slave Pen (το επονομαζόμενο «Κίτρινο Σπίτι» που φαίνεται στην εικόνα) τον πιο διαβόητο οίκο πώλησης σκλάβων στην πρωτεύουσα. Βρισκόταν στην Independence Avenue μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το Καπιτώλιο, και πλέον είναι η έδρα της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας.
Το «κίτρινο σπίτι»
Ο πρώτος του αφέντης στη Λουιζιάνα ήταν ο Γουίλιαμ Φορντ, ο οποίος στη βιογραφία του Νορθαπ αναφέρεται ως καλός χριστιανός και πονετικός άνθρωπος, ωστόσο το περιστατικό με τον ξυλουργό που παρουσιάζεται στην ταινία είναι αληθινό και ο Σόλομον αλλάζει χέρια καταλήγοντας στη φυτεία του Εντουιν Ιπς.
Η φυτεία του Ιπς
Οπως αναφέρεται στη βιογραφία ωστόσο, ο Ιπς ήταν πολύ πιο σκληρός και αμείλικτος απ'ότι φαινόταν στην ταινία. Σε αντίθεση με τις «κρίσεις» που φαίνεται πώς τον έπιαναν στην ταινία και ξυπνούσε μέσα στη νύχτα τους σκλάβους του να χορέψουν, στην πραγματικότητα, τον Ιπς τον έπιαναν «κρίσεις μαστιγώματος» συχνά όταν ήταν μεθυσμένος και έδενε και χτυπούσε τους σκλάβους του στην αυλή για να διασκεδάσει.
Μάλιστα η ιστορία της Πάτσι και του παράφορου έρωτα του Ιπς για αυτή ήταν πέρα για πέρα αληθινή, ενώ αληθινό είναι και το γεγονός ότι η ζηλιάρα σύζυγος του Ιπς τον προκαλούσε να χτυπάει τους σκλάβους του και ειδικά την Πάτσι περισσότερο.
Οπως γράφει ο Νορθαπ στην αυτοβιογραφία «Η Πάτσι είχε γίνει σκλάβα του ακόλαστου αφέντη και της ζηλιάρας ερωμένης του» και την περιγράφει ως «σκλάβα θύμα της λαγνείας και του μίσους». Μάλιστα, ειδικά την επίμαχη σκηνή του μαστιγώματος της Πάτσι, ο Νορθαπ την περιγράφει στο βιβλίο ως «το πιο σκληρό μαστίγωμα που ήμουν καταδικασμένος να παρακολουθήσω -κάτι που δεν μπορώ να συνδυάσω με οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα από εκείνο του τρόμου».
Ωστόσο στην ιστορία της Πάτσι υπάρχουν και μερικές προσθήκες του σκηνοθέτη, όπως το γεγονός ότι παρακάλεσε τον Σολομον να την σκοτώσει (γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά στη βιογραφία) καθώς και η συζήτηση της με την κυρία Σο, η οποία στο βιβλίο δεν μιλάει ποτέ.
Ο Νορθαπ, ζώντας όλη αυτή τη φρίκη και τη βιαιότητα έκανε επανειλημμένες προσπάθειες να ξεφύγει και τελικά, όπως και στην ταινία, τον έσωσε ο Σάμουελ Μπας, (που ενσαρκώνει ο Μπραντ Πιτ). Οι επιστολές του Σάμουελ Μπας που στάλθηκαν στη Νέα Υόρκη τράβηξαν την προσοχή του δικηγόρου Χένρι Νορθαπ, συγγενή του πρώην ιδιοκτήτη του πατέρα του Σόλομον. Η οικογένεια του επικαλέστηκε τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Ουάσινγκτον Χάντ και τελικά ο Νορθαπ ανέκτησε την ελευθερία του στις 3 Ιανουαρίου 1853 και επέστρεψε στην οικογένειά του στη Νέα Υόρκη.
O Xενρι Νορθαπ
Ενα χρόνο μετά την απελευθέρωση του, ο Σόλομον έγραψε την ιστορία του με τίτλο «12 χρόνια σκλάβος». Το βιβλίο κίνησε το κοινό ενδιαφέρον και ο δικηγόρος Χένρι Νορθαπ εντόπισε και διέταξε τη σύλληψη των Αλεξάντερ Μέριλ και Τζόζεφ Ράσελ, οι οποίοι πιστεύεται ότι είχαν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην απαγωγή . Οι δύο άνδρες συνελήφθησαν , αλλά ποτέ δεν καταδικάστηκαν. Διαφωνίες για το πού θα πρέπει να εκδικαστεί η υπόθεση, στη Νέα Υόρκη ή την Περιφέρεια της Κολούμπια , οδήγησαν στην απόφαση να σταλούν στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Εφετείο της Νέας Υόρκης.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνδρες που βρίσκονταν υπό κράτηση ζήτησαν την απελευθέρωση τους. Η εγγύηση για τον Τζόζεφ Ράσελ ήταν ονομαστική και για τον Αλεξάντερ Μέριλ ορίστηκε σε 800 δολάρια. Το Εφετείο της Νέας Υόρκης ανέτρεψε την απόφαση των κατώτερων δικαστηρίων. Τον Μάιο του 1857 η υπόθεση έληξε και οι δύο άνδρες δεν παραπέμφθηκαν ποτέ σε δίκη.
Οσο για τον θάνατο του Σόλομον (περίπου το 1863) οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Τα τελευταία γνωστά στοιχεία για τη ζωή του είναι ως επί το πλείστον κερδοσκοπικού χαρακτήρα και κανένας δεν είναι σίγουρος για την τύχη του. Πιστεύεται ότι μπορεί να είχε εμπλακεί με την Underground Railroad μέχρι την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Υπάρχουν επίσης αναφορές για εξαγριωμένα πλήθη που επιτίθονταν σε ομιλίες που ο Νορθαπ έδωσε για την κατάργηση της θανατικής ποινής. Αυτό περιλαμβάνει ομιλίες που έδινε στον Καναδά το καλοκαίρι του 1857.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να οδήγησε στη δολοφονία του, ενώ άλλοι εικάζουν ότι είναι πιθανό να απήχθη και πάλι, ή ότι δύο πρώην απαγωγείς του, οι οποίοι ήταν σε δίκη ξεκίνησαν να ψάχνουν για τον Νορθαπ και τελικά τον βρήκαν και τον σκότωσαν.