Οι πιο παλιές πόλεις του κόσμου

Άντεξαν στη δοκιμασία του χρόνου.

Οι πόλεις που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, δε φέρουν απλά τα σημάδια της ιστορίας. Αντανακλούν την επιρροή -θετική και αρνητική- του ανθρώπινου πολιτισμού.

Οι αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, διαθέτουν όμορφη αρχιτεκτονική και εκπληκτικές ιστορίες, αλλά εξαιρετικά λίγες αρχαίες πόλεις ξεχωρίζουν σήμερα. Αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν στο φως, αποδεικνύουν ότι οι πρώτοι οικισμοί στην ιστορία, ήταν εγκατεστημένοι στη Μεροποταμία-αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στο σημερινό Ιράκ, νοτιοανατολική και νοτιοδυτική Τουρκία και το Ιράν.

Παρακάτω είναι λίστα μας από τις 10 παλαιότερες πόλεις του κόσμου.

Η αραβική πόλη που βρίσκεται κοντά στον Ιορδάνη στη Δυτική Όχθη των Παλαιστινιακών περιοχών, καταλήφθηκε από το Ισραήλ το 1967 και κατοικήθηκε λόγω των πολλών πηγών της. Επειδή βρίσκεται αρκετά κάτω από το επίπεδο της θάλασσας (περίπου 260 μέτρα) 16 χλμ. βορείως της Νεκράς Θάλασσας, είναι το χαμηλότερο σημείο του πλανήτη με μόνιμους κάτοικους.

Σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες, η Ιεριχώ, μία από τις παλαιότερες συνεχώς κατοικούμενες πόλεις, έχουν ανακαλυφθεί τα κατάλοιπα πάνω από 20 διαδοχικών εγκαταστάσεων στην πόλη, η πρώτη από τις οποίες είναι 11.000 ετών (9000 π.Χ). Η Ιεριχώ, στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ως «Πόλη των Φοινικόδεντρων» και στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση είναι γνωστή ως ο τόπος επιστροφής των Ισραηλιτών μετά την φυγή από την Αίγυπτο, οδηγούμενοι από τον Ιησού του Ναυή, διάδοχο του Μωυσή.

Είναι γνωστή και ως Τζουμπάιλ στους Φοίνικες ενώ Βύβλος ονομάστηκε από τους Έλληνες. Η πόλη του Λιβάνου είναι, πιθανολογείται, ο παλαιότερος οικισμός του κόσμου που κατοικείται συνεχώς από την ίδρυσή του. Υπήρξε μεγάλο ναυτιλιακό και εμπορικό κέντρο κατά τους φοινικικούς χρόνους και σήμερα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Όπως αναφέρει ο μύθος, η αρχαία αιγυπτιακή θεότητα Ίσιδα πήγε στη Βύβλο προκειμένου να βρει τα μέλη του νεκρού συζύγου της Όσιρι. Τα νερά ξέβρασαν το κιβώτιο με τα μέλη του Όσιρι στις ακτές της Φοινίκης, όπου και χώθηκε στη ρίζα ενός δένδρου. Το δένδρο αναπτύχθηκε ταχύτατα και έκρυψε το κιβώτιο στον κορμό του. Όταν όμως το έκοψαν για την υποστύλωση της στέγης του βασιλικού ανακτόρου, το δένδρο άρχισε να διαχέει εξαιρετική ευωδία.

Ακούγοντας η Ίσιδα το γεγονός ταξίδεψε στη Βύβλο. Εκεί μεταμορφωμένη σε βρεφοκόμο, η βασίλισσα της εμπιστεύθηκε την ανατροφή του νεογέννητου γιου της. Η Ίσιδα δέχτηκε και θα έκανε το παιδί αθάνατο, αν η μητέρα του δεν ταραζόταν, όταν είδε τη θεά κάποιο βράδυ να λούζει το παιδί στις καθαρτήριες φλόγες. Για να την καθησυχάσει, η Ίσιδα της αποκάλυψε ποια ήταν και τον λόγο που την έφερε στη Φοινίκη. Ο βασιλέας της παρέδωσε τον πολύτιμο στύλο και η θεά απέσπασε το φέρετρο του συζύγου της, το κατάβρεξε με τα δάκρυά της και το μετέφερε στην Αίγυπτο. Εκεί το έκρυψε στα έλη της Βουτούς, μακριά από το μίσος του Σετ.

Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Συρίας με πληθυσμό περί τους 2.132.100 κατοίκους. Η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Συρίας-ακόμα και από την πρωτεύουσα της χώρας, τη Δαμασκό-, Βρίσκεται στις πεδιάδες της βόρειας Συρίας ανάμεσα στους ποταμούς Ευφράτη και Ορόντη.

Από την πλούσια ιστορία της, το Χαλέπι κατακτήθηκε τον 16ο αιώνα π.Χ. από τους τότε κυρίαρχους της Ασίας Μιτάννι, αλλά και από τους Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν την πόλη Βέροια λόγω των εποίκων με τους οποίους έχτισε την νεότερη πόλη ο βασιλιάς των Σελευκιδών της Συρίας Σέλευκος Α’ Νικάτωρ από την Βέροια της ελληνικής Μακεδονίας.

Η πρωτεύουσα της Συρίας με πληθυσμό βρίσκεται σε υψόμετρο 600-700 μέτρα στις αρχές της ερήμου και στους πρόποδες του Αντιλίβανου. Οι πρώτες αναφορές για την ύπαρξη για την ύπαρξη της Δαμασκού είναι από τον 16ο αιώνα όταν ακόμη βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία των Φαραώ της Αιγύπτου. Αν και είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις, δεν έχει χάσει το παραδοσιακό της χρώμα και δεν έχει «διαβρωθεί» η πολεοδομία και η αρχιτεκτονική της.

Τον 10ο αιώνα περίπου π.Χ. έγινε το κέντρο του βασιλείου της Δαμασκού. Κατά την εποχή των Σελευκιδών, η πόλη -ή μέρος της- μετονομάστηκε σε Δημητριάδα. Την εποχή του Χριστού αναφέρεται σαν μεγάλο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, γνωστή άλλωστε και από την ιστορία του Απόστολου Παύλου. Μετά την επικράτηση της ισλαμικής θρησκείας, η Δαμασκός γίνεται πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Ομμεϋαδών. Το 1920, όταν η Συρία βρισκόταν κάτω από τη γαλλική κατοχή, έγινε πρωτεύουσα του κράτους και παρέμεινε και μετά την απελευθέρωση της Συρίας από τους Γάλλους. Στη Δαμασκό βρίσκεται από το 1343 η έδρα του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Τα Σούσα, ήταν μία από τις τέσσερις πρωτεύουσες της αρχαίας Περσικής Αυτοκρατορίας, στη σημερινή περιοχή του Ιράν. Τα πρώτα ίχνη οικισμού, χρονολογούνται γύρω στο 7000 π.Χ. Τα Σούσα αναφέρονται στα Αγιόγραφα των Εβραϊκών Γραφών, κυρίως στο Βιβλίο της Εσθήρ, αλλά και στο Βιβλίο του Νεεμία και του Δανιήλ. Η Εσθήρ έγινε εκεί βασίλισσα κι έσωσε τους Ιουδαίους από γενοκτονία.

πόλη κυριεύτηκε το 538 π.Χ. από τη Δυναστεία των Αχαιμενιδών υπό τον Κύρο το Μέγα, ενώ υπό τη βασιλεία του γιου του, Καμβύση Β’, η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε από τις Πασαργάδες στα Σούσα. Το 331 π.Χ., κυριεύτηκε από τον Αλέξανδρο το Μέγα, που κατέλυσε έτσι την Περσική Αυτοκρατορία. Διαδοχικά, πέρασε στη Δυναστεία των Σελευκιδών και μετονομάστηκε σε Σελεύκεια. Η πόλη καταστράφηκε και ανασυγκροτήθηκε τρεις φορές, αρχικά το 647 π.Χ. από τον Ασουρμπανιπάλ, έπειτα το 638, όταν ο μουσουλμανικός στρατός κυρίευσε για πρώτη φορά την Περσική Αυτοκρατορία, και τελικά το 1218, όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από επιδρομή των Μογγόλων.

Ο Αιγυπτιακός οικισμός χτίστηκε πάνω σε ένα τμήμα της αρχαίας Κροκοδειλόπολης (Ασινόη) που ήταν αφιερωμένη στη λατρεία ενός ιερού κροκόδειλου. Υπήρξε ένα από τα κορυφαία θρησκευτικά κέντρα της αρχαίας Αιγύπτου, όπου λατρευόταν ο θεός Σομπέκ και η ονομασία της προέρχεται από το αιγυπτιακό pA y-m, που σημαίνει λίμνη ή θάλασσα. Στα βόρεια της πόλης υπάρχουν ερείπια από την ελληνορωμαϊκή νεκρόπολη της Αρσινόης, γνωστή από τον Ηρόδοτο ως Κροκοδείλων πόλις.

Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Λιβάνου, υπήρξε το κέντρο της αυτοκρατορίας των Φοινίκων και λέγεται ότι την είχαν επισκεφτεί ο Ιησούς, ο Απόστολος Παύλος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, το όνομά της προέρχεται από το μεγαλύτερο γιο του Χαναάν, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι οφείλεται στα πολλά της ψάρια. Από τα εδάφη της πέρασαν πολλοί κατακτητές ενώ υποτάχτηκε και στη στρατιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για να γνωρίσει στα επόμενα χρόνια μεγάλη ακμή πρώτα από τους Πτολεμαίους και στη συνέχεια από τους Σελευκίδες.

Κατακτήθηκε και κατά την Α’ Σταυροφορία το 1110 και τελικά καταστράφηκε από του Σαρακηνούς το 1249. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί πήραν την Σιδώνα, και μετά τον πόλεμο έγινε μέρος του Γαλλικού Προτεκτοράτου της Ανατολικής Μεσογείου.

Η δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη της Βουλγαρίας, είναι ηλικίας χιλιάδων ετών κάτι που αποδεικνύεται και από την ανακάλυψη αγγείων και άλλων αντικειμένων της καθημερινής εποχής που χρονολογούνται από τη Νεολιθική εποχή. Το 342 π.Χ. καταλήφθηκε από τον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας, τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που τη μετονόμασε Φιλιππόπολις.

Ακολούθως καταλήφθηκε από τους Θράκες που την ονόμασαν Πουλπουδέβα (που είναι μετάφραση του «Φιλιππόπολις». Καταλήφθηκε και από τους Ρωμαίους, τον Ρωμαίο στρατηγό Μάρκο Λούκουλο, αλλά γρήγορα επέστρεψε στον έλεγχο των Θρακών. Η πόλη ενσωματώθηκε τελικά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 46 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο.

Είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Γκαζιαντέπ στην Τουρκία και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Ιδρύθηκε από τους Χετταίους και θανολογείται ότι στη θέση της βρισκόταν η σελευκιδική Αντιόχεια του Ταύρου. Το Γκαζιαντέπ είναι σήμερα γνωστό για τον μπακλαβά που παράγεται στην πόλη και τα πράσινα φιστίκια.

Το όνομα της πόλης, προέρχεται από τη λέξη «Be’ erot» που στη γλώσσα των Χαναναίων, σημαίνει «πηγάδια». Η πρωτεύουσα του Λιβάνου, είναι γνωστή και ως το «Παρίσι της Μέσης Ανατολής» λόγω της διεθνούς ατμόσφαιρας που τη διαπνέει. Γεωγραφικά.

Κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του σφετεριστού του θρόνου και στρατηγού Διοδότου Τρύφωνος και του Αντιόχου Ζ’ Σιδήτη, ο πρώτος κατέστρεψε την πόλη το 140 π.Χ. Αργότερα ο Αντίοχος Ζ’ την επανίδρυσε ως Λαοδίκεια η εν Φοινίκη, τιμώντας την Λαοδίκη, μητέρα του Σελεύκου Α’.