Από την Κέλλυ Φαναριώτη
Καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο και χωρίς να μεμψιμοιρεί-όπως πολλοί αρτιμελείς- ο Στέλιος επιδεικνύει ιδιαίτερο ζήλο για τη μάθηση από πολύ μικρή ηλικία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως στο γυμνάσιο έγινε ο πρώτος Έλληνας σημαιοφόρος με καροτσάκι.
Η σταδιακή αδυναμία και των άνω άκρων του σε ηλικία 14 ετών, δεν στάθηκε ικανή να τον αποπροσανατολίσει από τον στόχο του κι έτσι, το 2004 πέρασε με άριστα στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Όπως εξηγεί στο parapolitika.gr, επέλεξε την ειδικότητα της ψυχιατρικής διότι θεωρεί πως του ταιριάζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη. «Η ψυχιατρική μου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνώ με τους ασθενείς, να μην είμαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους ενός ιατρείου και επιπλέον, λόγω την αναπηρίας μου, είναι από τις λίγες ειδικότητες στις οποίες μπορώ να ανταπεξέλθω», λέει χαρακτηριστικά.
Μέριμνα
Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, σύμφωνα με τον Στέλιο, είναι η άγνοια που επικρατεί σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Όπως λέει, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι τα άτομα σαν κι αυτόν αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του συνόλου. «Ανθρώπους με φυσικές δυσκολίες συναντούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μπορεί να είναι ο φίλος μας, ο συνεργάτης ή ο ερωτικός μας σύντροφος», επισημαίνει.
Όσον αφορά το κράτος, ο Στέλιος είναι κάθετος, λέγοντας ότι οφείλει να αναγνωρίσει πως τα άτομα με αναπηρία αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας και έχουν το δικαίωμα να συμπεριφέρονται, να λειτουργούν και να παρουσιάζονται όπως όλα τα υπόλοιπα μέλη της.
« Δεν είμαστε ούτε επαίτες, ούτε άνθρωποι που θέλουν να ζουν παρασιτικά από τα επιδόματα του κράτους. Θέλουμε να μετατρέψουμε την αδυναμία μας σε κάτι παραγωγικό και λειτουργικό και να ανταποδώσουμε όσα η κοινωνία μας προσφέρει . Όλα αυτά όμως θα τα καταφέρουμε μόνο αν δείξουμε ότι είμαστε εδώ, ότι η κοινωνία διαφέρει, μπορεί να έχει και προβλήματα αλλά ακόμη και αυτά αποτελούν ένα υγιές κομμάτι της », τονίζει.
Δράσεις
Ενδεικτικές της πολυσχιδούς προσωπικότητας του Στέλιου, είναι μια σειρά δραστηριοτήτων. Ο 28χρονος φοιτητής αποτελεί ιδρυτικό μέλος του «Συλλόγου Νέων Ιατρών», ενός ιατρικού επιστημονικού φορέα που απαρτίζεται από είκοσι περίπου νέους γιατρούς που παράγουν υψηλού επιπέδου επιστημονικό έργο. Επίσης, τον Δεκέμβριο του 2012 προβλήθηκε και το ντοκιμαντέρ «Με λένε Στέλιο» με θέμα τη ζωή του, το οποίο προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση στους θεατές.
Ακόμη, από τον τελευταίο μήνα οι δράσεις του επεκτείνονται και εκτός συνόρων μιας και ο νεαρός ειδικευόμενος φοιτητής αποτέλεσε ένα από τα έντεκα μέλη της ομάδας, η οποία εκπροσώπησε τη χώρα μας στο συνέδριο που διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ανεξάρτητης Διαβίωσης (ENIL) στο Στρασβούργο. Μάλιστα, φέτος η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά με επίσημη αποστολή.
«Το θέμα του συνεδρίου ήταν η ανεξάρτητη διαβίωση που είναι πολύ σημαντική για εμάς, τα άτομα με αναπηρία. Θέλουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω υπηρεσιών που θα μας προσφέρει το κράτος, όπως είναι οι προσωπικοί βοηθοί, άτομα δηλαδή που εργάζονται και εξυπηρετούν το άτομο με αναπηρία σε πράγματα που αδυνατεί να ανταπεξέλθει λόγω φυσικών αδυναμιών. Πρόκειται για μια υπηρεσία που παρέχεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και συμβάλει τόσο στην εξυπηρέτηση των αναπήρων όσο και στην αποδέσμευση των γονέων από τη συνεχή επίβλεψη του παιδιού τους», αναφέρει.
«Ανθρωποποίηση» της εκπαίδευσης
Βαρύνουσας σημασίας για την ομαλή ένταξη των ατόμων με αναπηρία σε μια κοινωνία είναι, κατά στον Στέλιο, η παιδεία.
«Η εκπαίδευση παίζει σημαντικό ρόλο σε ό,τι έχει να κάνει με την αναπηρία. Υπάρχει γενικότερα μια άγνοια, η οποία επιφέρει την προκατάληψη και εν συνεχεία την περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρικά προβλήματα», υπογραμμίζει τονίζοντας την ανάγκη για δημιουργία ενός ανθρωποκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος. «Στην Ελλάδα η εκπαίδευση δίνει προτεραιότητα στην παπαγαλία και όχι στον άνθρωπο. Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου διεύρυνση του πνεύματος, κατανόηση της ποικιλομορφίας των κοινωνιών και έρευνα ώστε να καταλάβουμε την ουσία και όχι να παπαγαλίζουμε. Δεν μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για μια παιδεία , η οποία ναι μεν υπάρχει αλλά καλλιεργεί τα λάθος πράγματα».
Μήνυμα
Έχοντας βιώσει την αναπηρία από τους δεκατέσσερις πρώτους μήνες της ζωής του, ο Στέλιος στέλνει το δικό του μήνυμα σε όλους όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
«Οι άνθρωποι που γεννηθήκαμε με κάποια μορφή φυσικής αδυναμίας, πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και να εξωτερικεύουμε όσα σκεφτόμαστε. Μέσω της συμπεριφοράς μας οφείλουμε να δείχνουμε εξοικειωμένοι με την κατάσταση της υγείας μας, να βγαίνουμε έξω, να διασκεδάζουμε και να διεκπεραιώνουμε μόνοι μας τις υποχρεώσεις μας».
Τέλος, αναφέρει πως το αίσθημα της μειονεξίας και ο φθόνος για τους υπόλοιπους, τους αρτιμελείς, είναι ανούσια καθώς σπαταλείται πολύτιμος χρόνος που μπορεί να αφιερωθείς σε παραγωγικές δραστηριότητες. « Έτσι είναι η ζωή. Κάποιος έπρεπε να το πάθει. Δεν είπα ποτέ «Γιατί σε μένα;». Αντιθέτως, αυτό που συνηθίζω να λέω είναι: «Γιατί όχι σε μένα;», καταλήγει.