Μια βόλτα στην Αθήνα του 19ου αιώνα

Η Αθήνα του Όθωνα. Η Αθήνα του Τσίλερ. Η Αθήνα των πρώτων αρχιτεκτονικών σχεδίων, των οδών που παίρνουν τα πρώτα (αρχαιοελληνικά, πάντα αρχαιοελληνικά) ονόματά τους και των νεοκλασικών αρχοντικών. Η Αθήνα του Γεώργιου Σουρή. Η Αθήνα των περίλαμπρων χορών στα σπίτια των πρέσβεων της. Η Αθήνα του πετροπολέμου. Η Αθήνα του Οφθαλμιατρείου και του «κονιορτού», της μόνιμης σκόνης που αιωρούνταν πάνω από τους χωματόδρομούς της. Η Αθήνα του 19ου αιώνα. Η Αθήνα που δεν ξέρουμε. Όλοι κάπου τις έχουμε δει αυτές τις εικόνες, όλοι έχουμε σταματήσει ό,τι κάναμε για να τις χαζέψουμε –σε όρους Facebook, θα λέγαμε «όλοι τις έχουμε κάνει like». Στα σχόλια που τις ακολουθούν σχεδόν πάντα, έχουμε διαβάσει χαμογελώντας –ειρωνικά ή όχι– τόσο τις γκρίνιες για το πόσο ωραία ήταν η Αθήνα τότε και «πώς την καταντήσαμε», όσο και τη νοσταλγία του τύπου «εκείνες ήταν εποχές».

Η καθησυχαστική αίσθηση χρονικής συνέχειας που αναδίδουν αυτές οι φωτογραφίες, η αυτόματη σκέψη ότι σε αυτούς τους δρόμους περπατάμε καθημερινά κι εμείς, ακόμα και η στιγμιαία εντύπωση ότι είμαστε κομμάτι της Ιστορίας αυτής της πόλης, είναι που μας κάνουν να χαμογελάμε στην οθόνη κάθε φορά που εμφανίζεται μια ασπρόμαυρη ή σέπια φωτογραφία της παλιάς Αθήνας.