Αν έχετε αντιληφθεί ότι το παιδί σας δεν είναι απλώς περισσότερο εσωστρεφές από τα άλλα παιδιά, αλλά στερείται εμπιστοσύνης στον εαυτό του, τότε πρέπει να αναλάβετε δράση, για να του δώσετε τα φτερά που θα το βοηθήσουν να πετάξει
Μειώστε την παρεμβατικότητά σας
Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από μια μαμά που βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση προκειμένου να διασφαλίσει ότι τίποτα κακό -ή, έστω, δυσάρεστο- δεν θα συμβεί στο παιδί της. Είναι απολύτως λογικό να προσπαθείτε να αποκρούσετε αιτίες στεναχώριας, αποθάρρυνσης ή άγχους για χάρη του παιδιού. Ωστόσο, πιέζοντας μια μαμά να καλέσει την κόρη σας στο πάρτι της δικής της ή ενοχλώντας ξανά και ξανά τη δασκάλα για να δώσει στον γιο σας ρόλο στη χριστουγεννιάτικη παράσταση του σχολείου, δεν λειτουργείτε βοηθητικά. Τα παιδιά χρειάζεται να γνωρίζουν ότι η αποτυχία και η απόρριψη είναι «μέσα στο πρόγραμμα», πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν περιστασιακά εμπόδια και να παίρνουν ρίσκα χωρίς να νιώθουν ότι οι γονείς τους θα γίνουν επικριτικοί αν σφάλουν.
Αφήστε τα να πάρουν αποφάσεις
Κάνοντας ένα βήμα πίσω και χαλιναγωγώντας την έμφυτη ροπή σας στην παρέμβαση, επιτρέπετε στο παιδί να μάθει να αυτενεργεί και, κατά συνέπεια, να νιώθει περήφανο για όσα καταφέρνει. Η εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του θα επωάσει το αυγό της αυτοπεποίθησης, αφού θα δει ιδίοις όμμασι ότι όταν προσπαθείς μπορείς να γίνεις αποτελεσματικός.
Ενθαρρύνετε τις κλίσεις και τα ταλέντα του
Ένας γιος δικηγόρου δεν υποχρεούται να λατρεύει το διάβασμα, όπως μια κόρη μπαλαρίνας δεν οφείλει να ζει για να χορεύει. Δεν είναι εύκολο να πάρεις απόφαση ότι τα παιδιά σου είναι παντελώς αυτόνομα και διαφορετικά πλάσματα που μπορεί να ανταποκριθούν στα όνειρά σου, αλλά μπορεί και να μην ακολουθήσουν ούτε μισό. Όσο κι αν το ένστικτό μας μας ψιθυρίζει να «σπρώξουμε» τα παιδιά προς την κατεύθυνση της προτίμησής μας, εμείς οφείλουμε να αντισταθούμε και να αγκαλιάσουμε τις ανάγκες και τις έμφυτες κλίσεις τους.
Δώστε τα κατάλληλα ερεθίσματα
Τα κινούμενα σχέδια, οι ταινίες και τα βιβλία στα οποία τα παιδιά έχουν πρόσβαση δεν πρέπει να ξεφεύγουν από την εποπτεία μας, αφού επιδρούν καταλυτικά στην παιδική ψυχολογία καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας το συναίσθημα και τη φαντασία και χτίζοντας πρότυπα συμπεριφοράς. Ο εγκέφαλος ενός τρίχρονου -για παράδειγμα- παιδιού είναι δυο φορές πιο δραστήριος από ένα ενήλικο μυαλό. Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να εκμεταλλευτούμε αυτήν την υπερδραστηριότητα τροφοδοτώντας τον πνευματικό κόσμο των παιδιών με ερεθίσματα και πρότυπα ηρώων πεισματάρηδων, ριψοκίνδυνων, τολμηρών και φιλομαθών.
![]()
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, εμείς ξεχωρίσαμε και προτείνουμε το βιβλίο του Νίκου Παναγιωτόπουλου (την εικονογράφηση του οποίου υπογράφει ο Αλέκος Παπαδάτος) «Ο Σαλιγκαγκάριν πάει στ’ άστρα», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού σαλιγκαριού που σε πείσμα των συνθηκών, των συγγενών και της… αργής φύσης του και με όπλο την ατρόμητη ψυχή του, ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι για να γνωρίσει τον κόσμο πέρα απ’ τη γενέτειρά του και την ασφάλεια που του προσφέρει. Οι περιπέτειες του μικρού Σαλιγκαγκάριν είναι η ιστορία ενός πλάσματος που πίστεψε ότι μπορεί να φτάσει όπου θέλει – ακόμη κι αν πάρει λίγο περισσότερο χρόνο.
Δείξτε του όλη σας την εμπιστοσύνη και τη στήριξη
Η αυτοπεποίθηση είναι παιδί της αποδοχής και ο σημαντικότερος «αποδέκτης» ενός παιδιού είναι οι γονείς του. Ένα παιδί με αυτοπεποίθηση είναι ένα παιδί που πριν απ’ όλα, νιώθει τη στήριξη και την εμπιστοσύνη των δικών του ανθρώπων. Τα θετικά συναισθήματα για τον εαυτό και τις δυνάμεις του πολλαπλασιάζονται, όταν ο γονιός ενθαρρύνει κι επικροτεί την προσπάθεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος, βοηθάει χωρίς να «πνίγει» και στέκεται στο πλάι του παιδιού χωρίς να το επιφορτίζει με το δικό του άγχος.
Ένα κοινό ρητό λέει πως «πίσω από κάθε δυνατό παιδί, βρίσκεται ένας ενήλικας που πιστεύει σ’ αυτό» -και, μάλλον, συνοψίζει όλα τα ανωτέρω…
Ένα κοινό ρητό λέει πως «πίσω από κάθε δυνατό παιδί, βρίσκεται ένας ενήλικας που πιστεύει σ’ αυτό» -και, μάλλον, συνοψίζει όλα τα ανωτέρω…