Γίνεται- χρόνια τώρα- ως εξής: συνδέεις την κονσόλα με την τηλεόραση, βάζεις μέσα το παιχνίδι, πιάνεις το χειριστήριο και μετά παλεύεις ν’ ανεβάσεις με γεωμετρική πρόοδο τη μυωπία σου, μέχρι να πει κάποιος «Το τερμάτισα!».
Δείτε μία λίστα με τα κορυφαία παιχνίδια που κυκλοφόρησαν στο PlayStation.
Δείτε μία λίστα με τα κορυφαία παιχνίδια που κυκλοφόρησαν στο PlayStation.
Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, πατήστε το “Yes” στο ερώτημα «Θέλεις να παίξεις;» και πάμε να δούμε αυτό το ιδιόμορφο Top 10.
Ξεκινάμε;
10) Tomb Raider, 1996, PlayStation 1
Μπορεί εν έτει 2017 τα γραφικά του να μοιάζουν με βελτιωμένες τετράγωνες κουκίδες που μόλις και μετά βίας θυμίζουν άνθρωπο, όμως το 1996 η Λάρα Κροφτ με το καυτό της σορτσάκι μας είχε πάρει το μυαλό και αρνούνταν πεισματικά να το επιστρέψει.
Περιπέτεια, γρίφοι, αγωνία και τρομερές αρχαιολογικές ανασκαφές συνέθεταν το μενού του πρώτου Tomb Raider στα χρονικά, το οποίο 21 ολόκληρα χρόνια μετά εξακολουθεί να μοιάζει το καλύτερο της σειράς.
Με μία λέξη «έπος» και, μάλιστα, αντάξιο της Οδύσσειας.
9) Metal Gear Solid 3: Snake Eater, 2004, PlayStation 2
Είχε, όταν κυκλοφόρησε, κάτι από το «Επιστροφή στο μέλλον»: τα γεγονότα του “Snake Eater” διαδραματίζονται το 1964- 30 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή, πριν το «αυθεντικό» Metal Gear Solid-, σ’ ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό από αυτά που μας είχε συνηθίσει μέχρι τότε η σειρά (πρωταγωνίστρια εδώ είναι η… ζούγκλα).
Τα γραφικά πηγαίνουν σε άλλο επίπεδο, το gameplay είναι αυτό που ο Τάκης Τσουκαλάς θα χαρακτήριζε ως «Άντε γεια!», το βιτριολικό χιούμορ σπάει τον λεγόμενο «4ο τοίχο» με τον θεατή (με τρόπο που φέρνει στο μυαλό το πρόσφατο Deadpool) κι ένα φινάλε που όμοιό του δεν έχουμε δει ποτέ.
Και, μεταξύ μας, ούτε και πρόκειται να ξαναδούμε.
8) Grand Theft Auto III, 2001, PlayStation 2
Το πρώτο παιχνίδι της σειράς που θυμίζει Δημήτρη Διαμαντίδη, καθώς χρησιμοποιούνται για παρθενική φορά σε Grand Theft Auto γραφικά 3D.
Πίσω στην αγαπημένη μας “Liberty City” (μια διαφορετική εκδοχή της Νέας Υόρκης, δηλαδή) για να μπούμε εκ νέου στα παπούτσια των κακοποιών, να παίξουμε μπουνιές με ό,τι κινείται, να μας προδώσουν, να μπλέξουμε με τη Μαφία, να τα βάλουμε με τους Κινέζους και να γκρεμίσουμε τα πάντα- όχι μονάχα τα, φτιαγμένα στην άμμο, παλάτια.
Παιχνιδάρα.
7) Tekken Tag Tournament, 2011, PlayStation 3
Ούτε στόρι, ούτε βάθος χαρακτήρων, ούτε τίποτα. Απλά 40 διαφορετικοί διαθέσιμοι παίχτες και ανηλεές ξύλο με φίλους και εχθρούς στο εκάστοτε «ρινγκ».
Αυτό το Tekken μπορεί ν’ αποτελεί εξαίρεση στην «κανονική» σειρά του παιχνιδιού, όμως είναι μάλλον το κορυφαίο Tekken που υπάρχει, με τα καλύτερα δυνατά γραφικά και, φυσικά, χωρίς πολλά πράγματα να σου σκοτίζουν το μυαλό.
Απλά παίρνεις τον Eddy, πατάς όλα τα κουμπιά μαζί και περιμένεις να χορέψει.
Α, ναι: συμπαρασύροντας στο διάβα του όλους τους αντιπάλους.
6) Uncharted 4, 2016, PlayStation 4
3 χρόνια μετά την τελευταία του περιπέτεια ο Νέιθαν Ντρέικ είναι και πάλι εδώ για να κυνηγήσει τον πιο σημαντικό, μέχρι στιγμής, θησαυρό της καριέρας του και να σώσει τον αδερφό του.
Εξωτικά μέρη, γραφικά πέρα από κάθε σύγχρονη φαντασία (σ.σ. να θυμηθούμε να δούμε αυτό το σχόλιο το 2044 και να πεθάνουμε στα γέλια), τρομερό storyline και gameplay από άλλον ηλεκτρονικό πλανήτη.
Αν το παίξατε και καταφέρατε να πάρετε το βλέμμα από τη οθόνη, τότε είστε πραγματικός ήρωας.
5) Tony Hawk’s Pro Skater, 1999, PlayStation 1
Αν μας φέρνανε ένα πατίνι πίσω στην εφηβεία μας, μετά βίας θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα από 20 μέτρα χωρίς να βάλουμε «ποδαράκι» για να ισορροπήσουμε. Αν, όμως, πιάναμε το χειριστήριο στα χέρια για να παίξουμε “Pro Skater” θα τα πηγαίναμε καλύτερα κι από τον ίδιο τον Tony Hawk.
Παιχνίδι που έκανε ανθρώπους που δεν είχανε ιδέα τι στο καλό είναι το σκέιτμπορντινγκ να κολλήσουν σε σημείο που να μην ξεκολλάνε ούτε με προεδρικό διάταγμα, μας δίδαξε ότι το να κάνεις φιγούρες στον αέρα πατώντας 200 κουμπιά/ δευτερόλεπτο είναι ό,τι πιο ξεσηκωτικό υπάρχει.
Αδίκως πάλευε η δόλια η μάνα μας να μας πείσει να σταματήσουμε.
Της είχαμε κάνει, βλέπετε, τη ζωή πατίνι.
4) The Last of Us, 2013, PlayStation 3
Το επονομαζόμενο και «Τελευταίο σπουδαίο παιχνίδι για το PS3» είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα: ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει σχεδόν εξαλειφθεί λόγω μιας θανατηφόρας πανδημίας και οι ελάχιστοι επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν στις Απομονωμένες Ζώνες. Κάποια στιγμή, όμως, γίνεται η αναμενόμενη στραβή κι εν συνεχεία το έλα να δεις.
Κι όταν πας, τι βλέπεις; Ένα υπέροχο αισθητικά παιχνίδι, τρομερά ρεαλιστικό, στο οποίο η περιπέτεια και ο τρόμος χορεύουν το δικό τους, αρρωστημένα διαφορετικό βαλς.
Έχεις δύο επιλογές: να παραιτηθείς και να πεθάνεις ή να παλέψεις να ζήσεις. Σωστά, σωστά: ή να γίνεις ζόμπι.
Όχι με «φυσικό» τρόπο, αλλά από τις πολλές ώρες που παίζεις.
3) Pro Evolution 6, 2002, PlayStation 2
Θα μπορούσε στη θέση του να βρίσκεται οποιοδήποτε Pro της χρυσής, για την Konami, δεκαετίας της απόλυτης κυριαρχίας της έναντι του FIFA, όμως το 6 μάλλον αποτελεί το πιο λαμπερό της διαμάντι.
Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να φωνάξεις τους κολλητούς σου και να «καείτε» μαζικά παίζοντας ο ένας εναντίον του άλλου σε πρωταθληματάκια ή να ενώσετε τις δυνάμεις σας και να προσπαθήσετε να πάρετε στο δύσκολο το Μουντιάλ.
Ό,τι από τα δύο κι αν επιλέγατε, πάντως, ένα ήταν το βέβαιο: παίζατε μεγάλη μπάλα.
Μεταφορικά, γιατί στην πραγματικότητα μπορεί να ήσασταν μεγαλύτερο παλτό κι από τον Εσιέν.
2) Crash Bandicoot, 1996, PlayStation 1
Το παιχνίδι που σ’ έπιανε από το χέρι και σε οδηγούσε και πάλι πίσω στο μονοπάτι της παιδικής αθωότητας: ο Crash κυνηγούσε τα μηλαράκια του, έκανε σβούρες σαν σίφουνας, έπεφτε πάνω στα TNT και εκρήγνυτο, φορούσε μάσκα και έτρεχε σαν τον Βέγγο και κυνηγούσε τον Δόκτορα Cortex.
Μοιάζει απίστευτο, όμως έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια κι αν ζητήσεις από κάποιον που έχει παίξει το Crash στο πρώτο PS, ενδεχομένως θα θυμάται να σου περιγράψει πίστες ολόκληρες.
Μπορεί εξωτερικά να μεγαλώνουμε, όμως ένα ταξίδι στις ατραπούς του Bandicoot αρκεί για να γίνουμε και πάλι παιδιά.
1) ΝΒΑ2K17, 2016, PlayStation 4
Γιατί είναι πιο ενδιαφέρον κι από το να βλέπεις, ενδεχομένως, παιχνίδι του πραγματικού ΝΒΑ. Γιατί είναι τόσο ρεαλιστικό που μοιάζει σχεδόν αφύσικο. Γιατί είναι, που να πάρει, μπασκετάρα. Γιατί μπορείς να φωνάξεις τους φίλους σου ακόμα κι αν είσαι σε ηλικία εντελώς «λάθος» για ηλεκτρονικά παιχνίδια και να παίζετε με τις ώρες (που μετατρέπονται σε μέρες, έπειτα σε βδομάδες, σε μήνες, σε εποχές, σε χρόνια, εις το διηνεκές).
Γιατί ένα μόνο ματς με 4 πεντάλεπτα αρκεί για να το ερωτευτείς και να κολλήσεις. Γιατί μπορείς να καρφώνεις σαν τον Λεμπρόν, να σουτάρεις τρίποντα σαν τον Κάρι, να συλλέγεις triple- double σαν τον Ουέστμπρουκ και να κάνεις coast to coast σαν τον Γιάννη.
Γιατί είναι, απλά, ό,τι πιο εθιστικό για την παρέα υπάρχει σ’ αυτό τον ηλεκτρονικό κόσμο.
Γιατί, λοιπόν, να μην το παραδεχτούμε απλά και να ρωτάμε συνεχώς «γιατί»;
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.