Η Αλέκα είναι η γυναίκα ενός τύπου, ο οποίος βρίσκεται εδώ και μήνες διαρκώς στο νοσοκομείο με κρίσεις.
Τη μία πέφτει σε κώμα, την άλλη γίνεται καλύτερα και ξανά σε κώμα, μετά πάλι στην εντατική, και μετά συνέρχεται, και το βάσανό του συνεχίζεται...
Παρόλα αυτά, η Αλέκα ….. δίπλα του ……….βράχος! Αυτή ήταν πάντα πλάι του, στο πλευρό του, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…. πρωί βράδυ ….
Σε μια στιγμή λοιπόν, και εκεί που καθόταν και τον κοίταζε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αυτός συνέρχεται, ανοίγει λίγο τα μάτια του και της ψιθυρίζει με βαρύ τόνο:
- Ξέρεις κάτι Αλέκα; Σκεφτόμουν ότι ήσουν πάντα στο πλευρό μου, σε όλες μου τις δύσκολες στιγμές…
Όταν απολύθηκα από τη δουλειά μου, ήσουν εκεί και με παρηγορούσες …
Όταν η επιχείρησή μου χρεοκόπησε, ήσουν εκεί να με υποστηρίξεις
Και όταν με πυροβόλησαν στο δάσος οι λαθρομετανάστες….
Όπως και τότε που χάσαμε το σπίτι, στη φωτιά της Πάρνηθας …..
Και τότε που μας κλέψαν το αυτοκίνητο…
πάντα .. σε θυμάμαι .. ήσουν πάντα μαζί μου….
Τώρα βρε Αλέκα που η υγεία μου κλονίστηκε, είσαι συνεχώς στο πλευρό μου…
Λοιπόν ξέρεις κάτι ….. θέλω κάτι να σου πω ……
- Τι, αγάπη μου; τον ρωτάει εμφανώς συγκινημένη η γυναίκα του .. όχι ….. μη μου συγκινείσαι …….
- Όχι .. λέω βρε Αλέκα ……Δεν φεύγεις, μωρή γκαντέμω, από δίπλα μου, μπας και δω και γω μια άσπρη μέρα;;;