Τα δίδυμα αδέρφια έρχονται μαζί στη ζωή, μοιράζονται συνήθως τις ίδιες εμπειρίες και στην περίπτωση των πανομοιότυπων διδύμων μοιράζονται ακόμη και το ίδιο DNA. Μπορεί να είναι διαφορετικοί άνθρωποι, οι οποίοι τελικά αποκτούν τη δική τους ζωή, μα παραμένουν δεμένα αναπτύσσοντας ενίοτε δικούς τους κώδικες επικοινωνίας.
Η Grace και η Virginia Kennedy γεννήθηκαν το 1970 στο Columbus της Τζόρτζια και η περίπτωση τους απασχολεί ακόμη την επιστημονική κοινότητα. Υπέφεραν εκ γενετής από επιληπτικές κρίσεις κι ο πατέρας τους πείστηκε από έναν χειρουργό ότι τα κορίτσια του ήταν διανοητικά καθυστερημένα. Οι γονείς αποφάσισαν να μην τις στείλουν στο σχολείο για να μείνουν σπίτι με τη γιαγιά τους η οποία μιλούσε γερμανικά και δεν τους έδινε μεγάλη προσοχή όσο οι γονείς τους ήταν στη δουλειά.
Η μητέρα τους μιλούσε επίσης γερμανικά και λίγα αγγλικά ενώ ο πατέρας τους μόνο αγγλικά. Τα κορίτσια όμως που έβγαιναν σπάνια ακόμη και στο κήπο, επικοινωνούσαν σε μια γλώσσα που δε μπορούσε να καταλάβει κανείς. Είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις ιδιογλωσσίας ανάμεσα σε δίδυμους ή πολύ στενά δεμένα αδέρφια που έχουν συναντήσει οι επιστήμονες κατά καιρούς.
Αυτό το φαινόμενο τις περισσότερες φορές τελειώνει στην ηλικία των τριών ή τεσσάρων ετών καθώς τα παιδιά αρχίζουν να κοινωνικοποιούνται και με άλλους ανθρώπους εκτός της οικογένειάς τους. Οι δίδυμες Kennedy, όντας απομονωμένες από τον έξω κόσμο, συνέχισαν για πολύ περισσότερο την περίεργη επικοινωνία τους μέχρι που έκλεισαν τα δέκα χρόνια. Οι γονείς αποφάσισαν να δώσουν στα μίντια τροφή, για να βγάλουν λίγα χρήματα και το 1978 ο Γάλλος κινηματογραφιστής Jean-Pierre Gorin έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τις αδερφές.
Έμεινε με την οικογένεια 6 μήνες και έδωσε στην ταινία τον τίτλο «Poto και Cabengo» από τα ονόματα που χρησιμοποιούσαν τα κορίτσια η μία για την άλλη. Ο πατέρας τους αργότερα δήλωσε σε συνεντεύξεις, oτι όταν έχασε τη δουλειά του, επισκέφθηκε κοινωνικό λειτουργό στο γραφείο ανεργίας. Εκείνος τον συμβούλευσε να πάει τα κορίτσια για λογοθεραπεία στο Νοσοκομείο Παίδων του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια.
Πράγματι λογοθεραπεύτριες γρήγορα ανακάλυψαν ότι η Βιρτζίνια και η Γκρέις, δεν ήταν καθυστερημένες αλλά είχαν μια φυσιολογική νοημοσύνη απλά ήταν παραμελημένες για πολλά χρόνια.
Όταν τις έστειλαν σχολείο για πρώτη φορά και μάλιστα σε διαφορετικές τάξεις τα πήγαν πολύ καλά. Έμαθαν γρήγορα αγγλικά και ανέπτυξαν την κοινωνικότητά τους. Γλωσσολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η περίεργη ομιλία τους ήταν ένα συνοθύλευμα γερμανικών και αγγλικών με ανάποδες λέξεις και μπερδεμένα γράμματα.
Η ιστορία των “διδύμων που έφτιαξαν τη δική τους γλώσσα” έγινε γνωστή από τις εφημερίδες το 1978. Γλωσσολόγοι και ψυχίατροι προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς να βοηθήσουν την φτωχή οικογένεια. Τα δίδυμα, όπως είπαν, λόγω της συμπεριφοράς των γονέων εμφάνισαν μια καθυστέρηση στην ανάπτυξη αν κι είχαν γεννηθεί με φυσιολογική νοημοσύνη.
Το 2007 αμερικανικοί δημοσιογράφοι εντόπισαν την 45χρονη Βιρτζίνια να εργάζεται σε μια μικρή βιοτεχνία και τη δίδυμη αδελφή της να εργάζεται ως καθαρίστρια σε εστιατόριο, όμως δεν θέλησαν να μιλήσουν.
Κανείς δεν γνωρίζει εάν έκαναν δικές τους οικογένειες και το μόνο σίγουρο είναι ότι ακολούθησαν τον δρόμο της σιωπής για να ξεχάσουν την παιδική τραυματική εμπειρία που είχαν. Η ιστορίας τους αποτελεί και σήμερα αντικείμενο μελέτης σε πολλά πανεπιστήμια…
Ακούστε τες… (Κάντε λίγη υπομονή γιατί αργεί να δείξει ήχο και εικόνα).
Τάσος Τεργιάκης, δημοσιογράφος