Μπορεί η μούντζα, που γνωρίζει μεγάλες δόξες στους ελληνικούς δρόμους να είναι άκρως ελληνική χειρονομία -με τους ξένους να πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό κανείς δείχνει απλά τον αριθμό "πέντε"- ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες χειρονομίες που γνωρίζουν παγκόσμια αναγνώριση.
Όπως για παράδειγμα, η… ανύψωση του μεσαίου δαχτύλου της παλάμης, ή το σταύρωμα των δαχτύλων (δείκτη και μέσου), με την ελπίδα ότι η κίνηση αυτή μπορεί να επηρεάσει την τύχη και αυτή να δείξει την εύνοιά της στο άτομο που προβαίνει σε αυτή.
Το σταύρωμα των δαχτύλων είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες χειρονομίες στο δυτικό ημισφαίριο, γράφει η Hannah Keyser στο MentalFloss. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στην ιστορία που υπάρχει πίσω από την καθιέρωση αυτής της χειρονομίας, παρότι αρχικά δεν αποτελούσε μια "solo"πράξη.
Υπάρχουν δύο θεωρίες γύρω από τις απαρχές του σταυρώματος των δαχτύλων για την εύνοια της τύχης.
Η πρώτη μας μεταφέρει σε μια προχριστιανική, παγανιστική πεποίθηση της Δυτικής Ευρώπης και στον ισχυρό συμβολισμό που είχε ο σταυρός.
Το σημείο τομής/επαφής σηματοδοτούσε τη συγκέντρωση των καλών πνευμάτων και υπηρετούσε την εδραίωση μιας ευχής, μέχρι αυτή να γίνει πραγματικότητα.
Η πρακτική του να εύχεται κανείς κάτι επάνω από ένα σταυρό, σε εκείνους τους πρώιμους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς, εξελίχθηκε μέχρι το σημείο που οι άνθρωποι άρχισαν να σταυρώνουν τους δείκτες τους όταν κάποιος εξέφραζε μια επιθυμία, προκειμένου να δείξουν την υποστήριξή τους σε αυτόν.
Τελικά, εκείνοι που έκαναν μια ευχή συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να κάνουν και μόνοι τους τη χειρονομία αυτή, ελπίζοντας ότι θα απολαύσουν τα οφέλη του "σταυρώματος", χωρίς τη συμμετοχή κάποιου άλλου, πρώτα σταυρώνοντας τους δύο τους δείκτες και τελικά υιοθετώντας τη γνωστή σε όλους μας χειρονομία με το δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο.
Μία άλλη θεωρία, τοποθετεί την καταγωγή της χειρονομίας αυτής στις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού, όταν οι πιστοί διώκονταν για τις πεποιθήσεις τους.
Προκειμένου οι άνθρωποι να μπορούν να αναγνωρίζουν τους "συναδέλφους"τους χριστιανούς, ανέπτυξαν μια σειρά από χειρονομίες, μία από τις οποίες περιλάμβανε το σχηματισμό ενός μικρού ψαριού.
Η θεωρία αυτή μπορεί να μην εξηγεί πλήρως το πώς συνδέθηκε η έννοια της τύχης με τη χειρονομία αυτή, αλλά ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αναπτύχθηκε σε μια ιδιαίτερα πολεμική εποχή, κατά την οποία οι στρατιώτες ίσως αναζητούσαν τρόπους να αποκτήσουν την εύνοια του Θεού, καταλήγει η αρθρογράφος.
tragiko.net