Ένας πατέρας-ήρωας και ένας γιος που βρέθηκε στο περιθώριο λόγω της αναπηρίας του.
Ο λόγος για τον Yu Xukang, από την Κίνα, ο οποίος καθημερινά κουβαλά στους ώμους το παιδί του, περπατά 29 χιλιόμετρα και το πηγαίνει στο σχολείο.
![]()
Μένουν σε ένα μικρό σπίτι από τότε που η μητέρα του μικρού τους εγκατέλειψε. Οι δυο τους είναι αχώριστοι και η σχέση τους είναι δυνατή. Εξαιτίας του προβλήματος που έχει ο μικρός, κανένα σχολείο κοντά στο σπίτι τους δεν τον δέχεται, με αποτέλεσμα καθημερινά να κάνουν μία μεγάλη διαδρομή.
Όμως ο Yu Xukang ξέρει ότι ο γιος του είναι έξυπνος και ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα παιδιά. Έχει αποφασίσει ότι κανείς δεν θα του στερήσει το δικαίωμα στην μόρφωση.
![]()
«Ο γιος μου έχει μία σωματική αναπηρία. Δεν έχει πρόβλημα με τα χέρια και τα πόδια του αλλά η πλάτη του είναι κυρτή με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περπατήσει. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το μυαλό του. Είναι πανέξυπνος», λέει ο ίδιος και συμπληρώνει:
«Όλα τα σχολεία κοντά στο σπίτι μας τον απέρριψαν. Έτσι αποφάσισα ότι θα τον κουβαλάω κάθε μέσα στους ώμους μου και θα τον πηγαίνω μόνος μου. Σηκωνόμαστε στις 5 το πρωί, βάζω στον μικρό να φάει και μετά ξεκινάμε το… ταξίδι μας».
![]()
![]()
Ο λόγος για τον Yu Xukang, από την Κίνα, ο οποίος καθημερινά κουβαλά στους ώμους το παιδί του, περπατά 29 χιλιόμετρα και το πηγαίνει στο σχολείο.
Μένουν σε ένα μικρό σπίτι από τότε που η μητέρα του μικρού τους εγκατέλειψε. Οι δυο τους είναι αχώριστοι και η σχέση τους είναι δυνατή. Εξαιτίας του προβλήματος που έχει ο μικρός, κανένα σχολείο κοντά στο σπίτι τους δεν τον δέχεται, με αποτέλεσμα καθημερινά να κάνουν μία μεγάλη διαδρομή.
Όμως ο Yu Xukang ξέρει ότι ο γιος του είναι έξυπνος και ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα παιδιά. Έχει αποφασίσει ότι κανείς δεν θα του στερήσει το δικαίωμα στην μόρφωση.
«Ο γιος μου έχει μία σωματική αναπηρία. Δεν έχει πρόβλημα με τα χέρια και τα πόδια του αλλά η πλάτη του είναι κυρτή με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περπατήσει. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το μυαλό του. Είναι πανέξυπνος», λέει ο ίδιος και συμπληρώνει:
«Όλα τα σχολεία κοντά στο σπίτι μας τον απέρριψαν. Έτσι αποφάσισα ότι θα τον κουβαλάω κάθε μέσα στους ώμους μου και θα τον πηγαίνω μόνος μου. Σηκωνόμαστε στις 5 το πρωί, βάζω στον μικρό να φάει και μετά ξεκινάμε το… ταξίδι μας».
